Οι OLD MAN’S CHILD είναι από τις λίγες μπάντες που ενώ δεν ανήκουν στο χώρο του Heavy/Power/Prog κατέχουν μια θέση στη δισκοθήκη μου. Αυτό το κατάφεραν με δυο ατού στην μουσική τους.
1ον . Δεν αναλώνονται σε ανούσια blast, και ο κιθαρίστας δεν προσπαθεί να πάθει σώνει και καλά τενοντίτιδα
2ον . Σε όλα τα κομμάτια τους κυριαρχεί η μελωδία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το έχουνε πλακώσει στα πλήκτρα ή τα γυναικεια. Η μουσική τους είναι βαριά, ατμοσφαιρική, έχει ξεσπάσματα, έχει μελαγχολία, έχει μελωδία έχει απ’ όλα δηλαδή.
Το ”Vermin” τώρα ακολουθεί το ίδιο προσωπικό στυλ των OLD MAN’S CHILD το οποίο και έχουν από το ”Pagan Prosperity” (το καλύτερο τους κατά τη γνώμη μου). Η συνταγή είναι απλή και δοκιμασμένη: δυνατό rhythm section (με την ανάλογη παραγωγή), δίκασο, η τρομερη φωνή του Galder, κάποια πλήκτρα διάσπαρτα όπου χρειάζεται, πιασάρικα lead-άκια, κάποια ορχηστρικά break… ό,τι έκαναν και μέχρι τώρα δηλαδή, αλλά ένα βήμα παραπάνω.
Οι μελωδίες τους σου καρφώνονται κατευθείαν στο κεφάλι, η φωνή είναι αρκετά πιο καθαρή από άλλα άλμπουμ, μέχρι που καταλαβαίνεις και ορισμένους στίχους. Τα πλήκτρα είναι πιο δεμένα με τις υπόλοιπες συνθέσεις και με πολύ ωραίο ήχο. Το βήμα παραπάνω είναι όμως αρκετά μικρό, όποτε η μπάντα έχει πέσει δυστυχώς στη παγίδα της επανάληψης. Αυτό όμως θεωρώ ότι είναι πάνω στον οπαδό να το κρίνει. Εμένα δεν με ενόχλησε γιατί κατά τα άλλα το “Vermin” είναι φοβερός δίσκος. Από την άλλη κάποιοι μπορεί να το βρουν βαρετό.
Παικτικά δεν νομίζω ότι έχει κάποιος να πει κάτι κακό… ο drummer θερίζει συνεχώς, οι κιθάρες δυνατές όπως αρμόζει σε μια τέτοια μπάντα, τα πλήκτρα ευδιάκριτα, η φωνή στο σωστό επίπεδο. Η παραγωγή είναι άψογη με σωστές εντάσεις, καθαρό και συμπαγή ήχο, χωρίς να θάβονται όργανα. Η παραγωγές τους άλλωστε πάντα ήταν υποδειγματικές για το είδος.
Από τα 9 κομμάτια του δίσκου (8 δηλαδή γιατί το 9ο είναι ένα ορχηστρικό outro του ενός λεπτού), ξεχωρίζουν το εναρκτήριο “Enslaved and Condemned” , το “War of Fidelity” και το “Lord Of Command” (μάλλον και το καλύτερο του δίσκου). Μοναδικό μειονέκτημα του δίσκου, η επανάληψη ιδεών που μπορεί μερικούς από εμάς να μην τους ενοχλήσει αλλά ρίχνει παρά πολύ την γενική εικόνα τους.
7.5
