Μάλλον θα πήξω στα ντεμπούτα ατμοσφαιρικού/gothic metal μου φαίνεται (όχι ότι με χαλάει βέβαια!). Αυτή τη φορά έχουμε την αρχή μιας Ισπανικής gothic metal μπάντας με όνομα FOREVER SLAVE.
Ιδρυτές της μπάντας είναι τα 2 βασικότερα μέλη της... η τραγουδίστρια/υπεύθυνη artwork/μοντέλο εξωφύλλου Lady Angellyca (σκοτώνει αυτή η πρωτοτυπία) και ο κιθαρίστας/συνθέτης Servalath. Με το πρώτο τους άλμπουμ – και concept μάλιστα - ”Alice’s Inferno”, οι Ισπανοί θέλουν να αποδείξουν ότι αξίζουν να προσεχθούν απο τους οπαδούς του ατμοσφαιρικού/gothic χώρου... και δείχνουν ότι... ίσως τα καταφέρουν. Με τις ταχύτητες ανεβασμένες και όχι μια σειρά κομματιών απαραίτητα για το νανούρισμα νεογνών, τις κλασικές εναλλαγές brutal-γυναικείων φωνητικών και με αρκετά καλές μελωδίες τόσο στα φωνητικά, οσο και στη μουσική τους, το αποτέλεσμα καταφέρνει το λιγότερο να μην είναι τραγικά επαναλήψιμο και να δίνει μια αίσθηση φρεσκάδας (όχι όπως τα μαλλακτικά ρούχων) ως κάποιο βαθμό. Σε αυτό βοηθάει και η αρκετά καλή παραγωγή που ευτυχώς δεν είναι τίγκα μπασίλα και «μουντάδα». Το αντίθετο.
Δεν υπάρχουν πολλά να πεί κάποιος για το CD. Μερικές κυκλοφορίες απευθύνονται μόνο στους οπαδούς κάποιου είδους. Και σ’ αυτή την περίπτωση λοιπόν, οι οπαδοί του ατμοσφαιρικού/gothic θα βρούν μια νέα αρκετά καλή ελπίδα του χώρου που κακά τα ψέματα υστερεί τον τελευταίο καιρό σε νέες ελπιδοφόρες μπάντες. Να τους παρομοιάσω με κάποιους συγκεκριμένα δε μπορώ, αν και (εξαιρώντας τα brutal) μου φέρνουν λίγο στους INKUBUS SUKKUBUS και όπως αυτοί θα ακούγονταν ίσως στη σημερινή εποχή. Δεν είναι όλα καλά όμως. Δύο τα βασικά αρνητικά της μπάντας... πρώτον τα άθλια (κατα τη γνώμη μου) brutal - που θυμίζουν κάποιον που έχει πνιγεί και περιμένει απεγνωσμένα κάποιον να του χτυπήσει την πλάτη μήπως και συνέλθει – και δεύτερον τα αρκετά επαναλήψιμα κομμάτια του άλμπουμ που μερικές φορές είναι ως και ανούσια. Θετικότατα ο εμπλουτισμός της μουσικής με διάφορα άλλα στοιχεία που ξεφεύγουν απο τα κλισέ της «ατμόσφαιρας» σε στιγμές και η χρήση των πλήκτρων που είναι και ουσιώδης και φυσικά έχει και πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτό που με προβλημάτισε είναι τα φωνητικά της Λαίδης (όχι της Άντζελας έτσι; Εκεί δεν υπάρχει κανένας προβληματισμός). Σε μερικά κομμάτια είναι πολύ καλά και δένουν ιδανικά με το όλο σύνολο, αλλά σε άλλες στιγμές (και ίσως τις περισσότερες) θες να τη βρείς και να τη φιμώσεις με ό,τι έχεις διαθέσιμο! Σίγουρα θέλει δουλειά και μάλιστα αρκετή, αν και έχει φωνή ικανή για το είδος.
Κορυφαίες στιγμές τα “Lunatic Asylum”, “In The Forest”, “Dreams And Dust” και “The Letter”. Συνοψίζοντας, το άλμπουμ αφήνει γλυκόπικρη γεύση... ντεμπούτο απο τη μία, καλό, με πολύ καλές αλλά και αρκετά μέτριες εως κακές στιγμές και με σαφή προσπάθεια «απεξάρτησης» απο τα κλισέ του είδους και το clopy-paste συγκροτημάτων-θρύλων του χώρου. Εως ν΄ακούσουμε και το δεύτερο να δούμε πού βαδίζουν...
6
