Να και μία κυκλοφορία που παρά το γεγονός ότι κινείται στα χιλιοφορεμένα πλέον Thrash/Death πεδία δε μένει σε αυτά αλλά καταφέρνει να ξεχωρίσει. Το ότι προέρχεται από τη Χιλή, μια χώρα με όχι και την πλουσιότερη παράδοση στο σκληρο ήχο, αποτελεί άλλη μία ευχάριστη έκπληξη.

Εμβαθύνοντας στο ”Sicario”, εντοπίζουμε μία μπάντα που έχοντας εισάγει στοιχεία τόσο της αμερικάνικης (βλ. SLAYER) όσο και της γερμανικής (βλ. KREATOR κυρίως) σχολής του Thrash, παρουσιάζουν ένα συνολικό αποτέλεσμα που δεν ξεπατικώνει, αλλά διαποτίζεται με έναν αέρα άνεσης, φέροντας προσωπική σφραγίδα.

Βάναυσα riffs, αρκετές φορές κοφτά, με επιθετικό στυλ διαρκούς εγρήγορσης. Οργή να ξεχειλίζει από κάθε πόρο, γεννημένη ίσως από το περίεργο και τραυματικό παρελθόν της μπάντας, σημαδεμένο από περιόδους αλκοολισμού, μεταναστεύσεις προς αναζήτηση καλύτερων προοπτικών, αλλά πάντα με γνώμονα την επιτυχία. Πιθανόν αυτός ο δίσκος, ο τέταρτος σε σειρά, να αποτελέσει το μεγάλο άνοιγμά τους. Μια ακρόαση πείθει και τον κάθε άπιστο. Η λύσσα που αποπνέουν παρασύρει στο διάβα της κάθε λογής ανυποψίαστα ώτα. Όταν μάλιστα πίσω από την κονσόλα θρονιάζεται ο μέγιστος Andy Classen δεν υπάρχει περιθώριο αμφισβήτησης της αξίας του τελικού αποτελέσματος. Το λιγότερο άριστος ήχος. Ήχος που αποκαλύπτει το μεγαλείο των κιθαριστικών solos που εμπλουτίζουν τα κομμάτια, φέρνοντας στο μυαλό κάτι Άγγλους «ιατροδικαστές» και έναν Σουηδό βοηθό τους. Τεχνική, μελωδία, λυρικότητα.

Το αρνητικό όμως στοιχείο που εντόπισα, δεν έχει σχέση με τη μουσική τους, ούτε καν με την ίδια τη μπάντα. Απλά στη σημερινή μουσική πραγματικότητα με την πλειάδα κυκλοφοριών που διαρκώς βομβαρδιζόμαστε, αναρωτιέμαι αν ο μέσος ακροατής είναι διατεθειμένος να ψαχτεί λίγο παραπάνω, προβαίνοντας στην αγορά του εν λόγω δίσκου. Τα φαινόμενα αναγκάζουν τη πλάστιγγα να γείρει προς την αρνητική απάντηση. Αν πάντως κάποιος δοκιμάσει να έρθει σε επαφή με τους CRIMININAL, σίγουρα θα δικαιώσει τα λεγομενά μου.


8.5