Είναι από τις λίγες φορές που ένα άλμπουμ με δυσκολεύει στο να γράψω κριτική. Προφανώς κάτι τέτοιο συνέβη τη φορά αυτή, αφού οι Δανοί AS WE FIGHT κατάφεραν να με μπερδέψουν με την παρθενική τους κυκλοφορία. Όμως οι συνεχείς ακροάσεις του ”Black Nails And Bloody Wrists” κατάφεραν να λύσουν το γόρδιο δεσμό που είχε κατασκηνώσει εντός της κεφαλής μου.

Σε πρώτο στάδιο λοιπόν μου έδωσαν την λανθασμένη εντύπωση ότι είχα να κάνω με μία ακόμα μπάντα που έχει εισαγάγει τη γνωστή σουηδική φόρμουλα, προσφέροντας άλλη μία τσιχλόφουσκα. Βέβαια από την αρχή έδωσα βάση στο τρόπο που είχαν καταφέρει να συνδυάσουν την αμερικάνικη σχολή με αυτή της Σκανδιναβίας, αλλά και πάλι υπάρχουν άλλοι τόσοι που το έχουν πράξει. Θετικό στοιχείο ήταν σίγουρα το ότι έλειπαν τα πασίγνωστα refrain αγάπης να διαδέχονται επιθετικά couplet. Οπότε λέω στον εαυτό μου να τους δώσει μια ακόμα ευκαιρία με τις συνεχείς ακροάσεις που προανέφερα.

Το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό, αφού μετά την αρχική επιδερμική επαφή και τη σχετική ψυχρολουσία, βρέθηκα να φλερτάρω με κάτι σίγουρα εμφανίσιμο. Επιθετικά riffs, αξιόλογο drumming, λίγα πλήκτρα στο background για ατμόσφαιρα, δύο τραγουδιστές με πολύ καλές φωνές γεμάτες ποικιλία, κυμαινόμενες σε Hardcore, Brutal Death, Grind φόρμες, εναλλασόμενες με τον καλύτερο τρόπο χωρίς να κουράζουν και το βασικότερο πολύ καλή μουσική συνολικά. Στοιχεία από πολλές σχολές μπολιασμένα άξια, δίνουν βάθος στην κυκλοφορία, αφήνοντας τον ακροατή με το χαμόγελο. Κερασάκι στην τούρτα η παραγωγή του, συνεχώς τον βρίσκω μπροστά μου, Tue Madsen, ο οποίος διαρκώς εξελίσσεται.

Τελικά η μόδα του να συνδυάζεις στοιχεία από διαφορετικά ρεύματα βγήκε σε πολύ καλό στο συγκρότημα, αφού όπως καταλαβαίνει κανείς το παραπάνω έχει συμβεί επιδέξια.


8