Πραγματικά βρίσκoμαι σε δίλλημα. Δε ξέρω τι να γράψω. Κανονικά θα έπρεπε να επικεντρωθώ σε αυτή καθ’ εαυτή την κυκλοφορία που φέρει το όνομα των PECCATUM. Δεν θα έπρεπε να προχωρήσω σε παράθεση του παρελθόντος ενός από τα δύο μέλη που αποτελούν το συγκρότημα. Δε μπορώ όμως να μη το κάνω αφού η ίδια η δουλεία τους με ωθεί να ακολουθήσω το εν λόγω μονοπάτι.
Τη στιγμή που γράφω την κριτική (και αφού έχω ακούσει και ξανακούσει το εν λόγω CD), ακούω το “In The Nightside Eclipse” των υπέρτατων EMPEROR. Ο λόγος είναι ένας. Προσπαθώ να βρω κοινά στοιχεία μεταξύ του παραπάνω φάρου για το Black Metal και του ”The Moribund People”. Ευτυχώς ή δυστυχώς (μάλλον ευτυχώς) δεν υπάρχουν εμφανείς ομοιότητες. Ο Ihsahn, frontman, κιθαρίστας, πληκτράς και γενικά ηγετική μορφή των EMPEROR, συναντάται στους PECCATUM να συνθέτει μουσική με το έτερον του ήμισυ, την Ihriel. Η φύση του πονήματος τους περνώντας από χίλια κύματα με την πάροδο των χρόνων καταλήγει στο EP αυτό να κινείται μεταξύ συμφωνικής μουσικής με οπερατικά γυναικεία φωνητικά, electro πινελιές να υποβόσκουν και τέλος black metal εκρήξεις με τα γνωστά τρομερά φωνητικά του Νορβηγού. Και εδώ είναι που έχω τις πρώτες ενστάσεις. Αν απομονωθεί κάθε διαφορετικό μέρος τότε το αποτέλεσμα είναι καλό. Βάζοντας τα όμως όλα μαζί καταλήγουμε σε κάτι που ενοχλεί τον ακροατή. Κοινώς σαλατούλα.
Είναι κρίμα σε 3 μόνο κομμάτια που περιέχονται να βλέπεις ένα μουσικό με τόση ιστορία να ακροβατεί μεταξύ του ένδοξου παρελθόντος και της σημερινής πραγματικότητας, προσπαθώντας να ικανοποιήσει τις μουσικές αναζητήσεις της γυναίκας του (αυτό τουλάχιστον μου δίνει να καταλάβω) και παράλληλα να ενσωματώσει τις black metal καταβολές του σε κομμάτια χωρίς πολλή αξία. Το θλιβερό αυτό γεγονός εντοπίζεται στο τρίτο κομμάτι, το ”For All Those Who Died”, διασκευή στους BATHORY. Εκεί λοιπόν έχουμε μια απέλπιδα προσπάθεια όπου αρχικά το πιάνο συνοδεύει την κατα τ’ άλλα πολύ καλή φωνή της Ihriel, έως ώτου την ηρεμία καταλύουν οι black metal ρίζες του Ihsahn. Μέχρι το τέλος δε μπορώ παρά να υποκλιθώ στη ΦΩΝΑΡΑ του, αφού το κομμάτι είναι πλέον μόνο Black και πωρώνει. Αλλά... πάλι μου δίνεται η εντύπωση του καταπιεσμένου δημιουργού που έστω στη ζούλα (είμαι και πολύ μάγκας να ‘ουμ και για αυτό η έκφραση) θα βγάλει το άχτι του.
Τελικά αυτό που μένει είναι μια πικρή γεύση μη πληρότητας. Ίσως το αν μη τί άλλω αστείο βίντεο για το ομότιτλο κομμάτι να μας κάνει να γελάμε, αλλά αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Ή μήπως κάνω λάθος;
4
