Μέρες πριν πάρω στα χέρια μου το ”Confrontation” σκεφτόμουν πως την κριτική του θα την ξεκινούσα κάπως έτσι: “Αυτήν την κυκλοφορία την περίμενα πως και πως!”. Τελικά δεν είχα άδικο!
Τα τέσσερα χρόνια απουσίας, λόγω τόσο των απανωτών αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων με εμπλεκόμενα τα μέλη της μπάντας, όσο και της μετά περιστρόφου δολοφονίας του μέχρι πρότινος μπασσίστα της, Scott Williams μάλλον δεν στάθηκαν ικανά να καταλαγιάσουν το ανήσυχο πνεύμα των SOILENT GREEN, το οποίο επανέρχεται -cocaine fueled θα έλεγε κανείς- με ό,τι καλύτερο έχουμε ακούσει ποτέ από τους περί ων ο λόγος Αμερικανούς grinders της Relapse. Μία σκάλα πάνω από -το κατά τα άλλα αριστουργηματικό- ”A Deleted Symphony For The Beaten Down”, το γεμάτο ενέργεια “Confrontation” είναι ακριβώς αυτό που δηλώνει το όνομα του, μία αντιμετώπιση. Μία αντιπαράσταση σε οποιαδήποτε κυκλοφορία μπάντας του χώρου και τελικά μια θριάμβευση επί όλων αυτών και ακόμα και του ίδιου της του εαυτού.
Και πως θα μπορούσε τελικά να είναι οτιδήποτε λιγότερο από όλα αυτά, με τον γνωστό και μη εξαιρετέο Ben Falgoust (επίσης vocalist των GOATWHORE, μέλος των οποίων έχει υπάρξει και ο Ben Stout, πρώην κιθαρίστας των SOILENT GREEN) στο τιμόνι μιας μπάντας που σφύζει από ονόματα και ταλέντο, έχοντας στην σύνθεσή της τον Tommy Buckley (για όσους δεν γνωρίζουν, live drummer των CROWBAR της δισκογραφικά ανενεργής περιόδου 2002-2004) και νεοπροσληφθέντα τον πολύ Brian Patton (κιθάρα, EYEHATEGOD) και “πίσω από την κονσόλα” τον παραγωγό/μηχανικό ήχου Erik Rutan (PREMONITIONS OF WAR, HATE ETERNAL, MORBID ANGEL) και τον Alan Douches (MASTODON, THE DILLINGER ESCAPE PLAN) σε καθήκοντα mastering.
Με όση ψυχραιμία μου έχει μείνει λοιπόν μετά την ακρόαση του παρόντος αριστουργήματος, θα προσπαθήσω να αναλύσω τις περαιτέρω πτυχές του, αρχής γενομένης από το υπέρμετρα συμπαγές rhythm section. Το drumming είναι -όπως αναμενόταν- καταιγιστικό, όχι μόνο λόγω των ταχύτατων blast beats αλλά περισσότερο λόγω του απίστευτου groove του από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της κυκλοφορίας, των NAPALM DEATH-like breaks και αυτής της ιδιαίτερης τεχνικής διάστασης που δίνει στα, εμποτισμένα με την κουλτούρα των EYEHATEGOD, riffs. Το τόσο καλοπαιγμένο μπάσσο είναι μάλλον εξ’ ολοκλήρου υπεύθυνο για την γενικότερα ογκωδέστατη και ανατριχιαστικά μουντή παραγωγή του Eric Rutan (που έχει κάνει απίστευτή δουλειά) και καταφέρνει με αξιοθαύμαστο τρόπο να δείχνει σημάδια τεχνικής κατάρτισης κρατώντας πάντα τον διακριτικό του ρόλο στο background. Τέλος οι κιθάρες φτύνουν με μίσος τα καλύτερα ίσως riffs που άκουσα τον τελευταίο καιρό, ενώ ξεχωριστή μνεία αξίζει στα φωνητικά του Ben Falgoust που είναι πιο brutal-o-σκισμένα, flat (ω ναι!) και παρανοϊκά από ποτέ, δίνοντας μια άλλη διάσταση στην generic πλέον έννοια του sludge.
Ναι καλά ακούσατε! Sludge! O γενικότερος μουσικός χαρακτήρας της κυκλοφορίας είναι πιο sludgy από οτιδήποτε μας έχουν παρουσιάσει ποτέ οι “underground rock kings της Νέας Ορλεάνης” (όπως γίνεται η σύστασή τους στο πίσω μέρος του promo της κυκλοφορίας) κρατώντας τα grind στοιχεία που τους έκαναν γνωστούς στο κοινό της Relapse και προβαίνοντας για πρώτη φορά ίσως σε κάποια παρανοϊκά ξεσπάσματα μερικών δευτερολέπτων με το εμβατηριακό drum “solo”, “Southern Spirit Suite”, το jazz-o-bluesy “Liquor & Cigarettes”, το funky bass solo “Paper Cut” και τέλος το “Another Cheap Brand Of Luck” με τα southern, banjo-like κιθαριστικά riffs δίνοντάς μας και μια μυρωδιά από την εμφάνιση των CEPHALIC CARNAGE στην χώρα μας (check-άρετε το μεταξύ τους split ΕP).
Θα μπορούσα να κάθομαι για πολλή ώρα ακόμα και να γράφω για τις επιρροές και τα μουσικά χαρακτηριστικά της μπάντας και να επιμένω σε διθυραμβικές κριτικές και εκστάσεις άκρατου ενθουσιασμού για το νέο αυτό πόνημα των SOILENT GREEN αλλά δεν το κρίνω αναγκαίο μιας που η μουσική του αξία δύσκολα θα βρει αμφισβητίες. Το “Confrontation” είναι –κατά την ταπεινή προσωπική μου άποψη, ως είθισται- ένας δίσκος σταθμός, μια δισκογραφική απόπειρα που θα επηρεάσει σωρεία μουσικών/δημιουργών, μια κυκλοφορία που θα απογοητεύσει επίδοξους οργανοπαίκτες και τέλος ένα από τα λίγα εκ των προσφάτων προϊόντων της ακραίας μουσικής βιομηχανίας που αξίζει και με το παραπάνω το χρηματικό αντίτιμό της. Κερασάκι στην τούρτα, το ανατολιτικής κουλτούρας, “πολεμοχαρές” layout της κυκλοφορίας. Απλά έκθαμβος…
9.5
