Lars Pedersen είναι το όνομα του και ασταθής η ψυχολογική του κατάσταση. Όσοι έχουν ασχοληθεί με τον χώρο του ambient-noise γνωρίζουν σίγουρα τον κύριο Lars, καθώς η βίδα του έστριψε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70 όπου δημιούργησε τους HOLY TOY, μια μπάντα όπου όρισε το sampling χρησιμοποιώντας κατά κόρον ήχους από εργοστάσια, πολέμους, ουρλιαχτά και άλλα τέτοια “pop” στοιχεία. Το ντουέτο διαλύθηκε κάπου στο 1983 και τότε δημιουργήθηκαν οι WHEN, η solo μπάντα του Lars Pedersen.
Λίγο prog-rock, αρκετά ambient, electronica σε σημεία, industrial σε άλλα, ήχοι απο cartoon και ψαλμωδίες, ουρλιαχτά και ethnic να υποβόσκει σε κάθε σύνθεση, αυτή η παρανοϊκή κολεκτίβα ήχων κατάφερε να με καθηλώσει με την δέκατη δουλειά της και να ακούσω το album μέχρι τέλος μόνο και μόνο για να δω τί θα γίνει παρακάτω (Φραγκίσκο πρέπει να μου κολλάς ανθυγιεινά). Αυτός ο μάγος των ήχων είναι μια από τις επιρροές του Mike Patton οπότε αν έχει πάρει το αυτί σας τη solo δουλειά του General Mike έχετε και μια εικόνα για το τι συμβαίνει στο ”Whenever”.
Αναλυτικότερα τώρα, το album ξεκινά με μία μάλλον reverse looped φωνή να ψελλίζει κάτι, έπιπλα να σέρνονται και μια κιθάρα να παίζει μια σκοτεινή μελωδία που διακόπτεται συνεχώς ενώ background ακούγονται ήχοι από την αγορά του Marakesh. Όλα βαίνουν θεόστραβα και ξάφνου στο δεύτερο κομμάτι μου φαίνεται ότι ακούω ξανά το soundtrack του ”Mychael Danna” για το “8mm”. Κρουστά και βιολιά σε ανατολίτικους ρυθμούς και παντού μα παντού η υπογραφή του καλλιτέχνη με άκυρους ήχους να sampl-άρονται σε όλη τη διάρκεια του κομματιού. Ακολουθεί μια interlude μπαλάντα και έπειτα κάτι που μόνο ο όρος soundtrack θα το χαρακτήριζε. Βιόλες, βιολιά, τυμπάνια και ο Pedersen να τραγουδά στοιχειωμένα με διπλογραμμένη φωνή παράξενους στίχους. Έχω αρχίσει και φοβάμαι δύο πράγματα. 1ον Το album είναι ενοχλητικά παρανοϊκό και φοβάμαι ότι θα με επηρεάσει και 2ον έχει αρχίσει να μου αρέσει. Ακολουθεί πανικός και αφού ηρεμώ σκέφτομαι να ακούσω και το υπόλοιπο. Λάθος μου όμως αφού από εδώ και πέρα όλα πάνε κατά διαόλου με αποκορύφωμα το ”Some Apocalypses” που είναι αυτό ακριβώς που περίμενα ν’ ακούσω. Αέρας ακούγεται, βήματα και ένα πριόνι να παίζει σε σημεία. ΜΗΝ ΤΟ ΑΚΟΥΣΕΤΑΙ ΜΕ ΑΚΟΥΣΤIΚΑ!!! Όπερα!! Γιατί όπερα; Και παράλληλα ένα μαυριτανικό μοιρολόι! Και εκεί που λες «Οκ πέθανα» εμφανίζεται με έκρηξη ala FANTOMAS ο Pedersen μέσα σε έναν τοίχο παραμόρφωσης και χάνεις τουλάχιστον 2 χρόνια απο τη ζωή σου. Και ξανακόβετε, και ξαναξεκινά, και ξαναξεκινά.......
Εν ολίγοις αυτό το album δεν είναι metal σε καμία περίπτωση, αλλά είναι αρκετά πιο extreme απ’ ότι έχετε ακούσει. Προτείνετε μόνο στους οπαδούς του πειραματικού ήχου. Επειδή είναι πολύ δύσκολο στο άκουσμα...
7.5
