Ακόμα ένας δίσκος απο τους MUDVAYNE και πάλι η αρχική μου εντύπωση ήταν λάθος όπως και το 2002 με το ”The End Of All Thing To Come”. Πριν βγεί το album, δυστυχώς, άκουσα τα singles, πράγμα που αποφεύγω όσο αυτό είναι δυνατόν λόγο του ότι σπάνια ένα single αντιπροσωπεύει το ύφος ενός δίσκου. Και έτσι και έγινε αφού το ”Determined” και το ”Happy?” αντιπροσωπεύουν μόνο το 10% του ήχου του νέου πονήματος των MUDVAYNE.
Το υπόλοιπο 90% θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το album ως αρκετά καλό, με πολλά μεμονωμένα θετικά στοιχεία. Μελωδίες που σου καρφώνονται, φωνητικές γραμμές απο τον Chad Gray που τραγουδά καλύτερα από ποτέ και φυσικά το rhythm section που έχει πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο με αντάλλαγμα μια τέλεια συνεργασία μεταξύ τους και περίσσευμα ταλέντου και απο τους δύο (ειδικά ο Ryan Martinie στο μπάσο προκαλεί ζαλάδα με αυτά που παίζει και φυσικά παραμένει στο top 5 των πιο άσημων θεών-μουσικών της metal). Την παραγωγή αυτού του album ανέλαβε ο Dave Fortman (SUPERJOINT, RITUAL, BOYSETSFIRE, EVANESCENCE) και η δουλειά του έχει απογειώσει τις συνθέσεις της μπάντας αφού τα πάντα είναι ξεκάθαρα και σε τέλειες εντάσεις με ίσως μόνο αρνητικό την ελαφριά έλλειψη όγκου.
Αναλυτικότερα τώρα, ο δίσκος ανοίγει με το πρώτο single ”Determined” και από τα πρώτα λεπτά καταλαβαίνει κανείς πως οι MUDVAYNE θέλουν να κάνουν πιο mainstream τον ήχο τους album με album. Από το σάπιο ”Dig” στο numetal-οειδές “Determined” υπάρχει ένα χάσμα που ευτυχώς τρία κομμάτια παρακάτω γεφυρώνεται με ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ως τώρα οι MUDVAYNE. Μιλάω για το ”IMN” που προσωπικά με συγκλόνισε και με έκανε να ξεχάσω ότι πριν από αυτό υπήρχε το υπερβολικά γλυκανάλατο “Happy?” και το αστείο “Pushing Through” που θυμίζουν τραγούδια από μπάντες που έχουν βγει από reality show. Λοιπόν το “IMN” είναι ένας οδοστρωτήρας, με πολύ ωραίους στίχους και ένα απίστευτο feeling που σε προκαλεί να σπάσεις κάτι μέσα στο σπίτι σου ενώ για άλλη μια φορά ο ήχος της μπάντας επιστρέφει στα κλασικά νευρικά riffs που τους έκαναν γνωστούς. Από εκεί και πέρα όλα τα κομμάτια είναι ένα βήμα κατώτερα από το “ΙΜΝ” με αποτέλεσμα να δημιουργούν (δυστυχώς) την εικόνα ενός απλά καλού album.
Το χειρότερο από τα τρία album της μπάντας δεν είναι σε καμία περίπτωση πατάτα. Απλά χωλαίνει σε πολλά σημεία που ίσως σε κάποιον με πιο emo ακούσματα να ακούγονται θετικά. Θα μπορούσε να είναι το απόσταγμα από το ”LD 50” και το ”The End Of All Things To Come” και αποτελεί καλή αγορά για τους λάτρεις του ήχου.
7
