Όταν πήρα στα χέρια μου το promo του νέου CD των Candlemass, ήμουνα πραγματικά περίεργος για το τι θα ακούσω απ’ αυτό το reunion. Ένα ακόμα reunion μόνο και μόνο για να γίνει ή όντως οι Σουηδοί έχουν κάτι να προσφέρουν; Η τελευταία φορά που ήταν στο studio αυτό το line up ήταν πριν δεκαπέντε χρόνια. Η περιέργειά μου και η αγωνία μου δεν κράτησαν για πολύ. Έφτανε να ακούσω το πρώτο κομμάτι για να καταλάβω περί τίνος πρόκειται. Και ναι, μιλάμε για έναν απ’ τους καλύτερούς τους δίσκους! Πιστεύω ότι μπορώ να πω ότι είναι ό,τι καλύτερο έχουνε βγάλει μετά το “Nightfall”.
Από πού να αρχίσω τώρα; Συνθέσεις, εκτέλεση, ήχος, στίχοι, όλα πραγματικά εξαιρετικά. Το ακούς και λες «Ναι, αυτό είναι Candlemass», έχει την γνωστή ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει την μπάντα και με τη φωνή του κυρίου Messiah Marcolin να σε κάνει να ανατριχιάζεις. Πολύ βαριά riffs στις κιθάρες συνδυάζονται με το μπάσο του mastermind του συγκροτήματος κυρίου Leif Endling κάνοντας το album πραγματικά doom. Τα τύμπανα σε αργόσυρτους ρυθμούς συνοδεύουν ενώ η φωνή απίστευτα μελωδική. Όλα αυτά εναλλάσσονται με πιο groovy σημεία στα οποία δεν μας έχουν συνηθίσει οι εν λόγω doomsters. Οι μελωδίες και τα solos των κιθαρών χαρακτηριστικά του διδύμου Bjorkman / Johansson, και φυσικά κατά κόρον ακούγεται και το χαρακτηριστικότατο vibrato στη φωνή του Σουηδού frontman. Το όγδοο album των Candlemass και το τέταρτο για τον Messiah ηχεί τρομερά καλό στα αφτιά μου.
Ανέφερα παραπάνω ότι το συγκρότημα δεν έχει χάσει πραγματικά καθόλου την ατμόσφαιρα η οποία περιέβαλε τον ήχο του, παρ’ όλα αυτά ο ήχος έχει βελτιωθεί πάρα πολύ. Ακούς την ίδια μπάντα που άκουγες στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 να βγάζει το ίδιο χαρακτηριστικό feeling αλλά με ήχο του 2005. Η παραγωγή με λίγα λόγια σαρώνει κανονικά… ηχάκλα. Οι στίχοι τώρα είναι τις περισσότερες φορές αλιγορικοί χτισμένοι στην θεματολογία του συγκροτήματος -κάτι το οποίο φαίνεται και από τους τίτλους των κομματιών- και αφορούν την πραγματικότητα και την καθημερινότητα.
Κομμάτια που να ξεχωρίζουν δύσκολα βρίσκεις, παρ’ όλα αυτά ίσως να μ’ αρέσουν περισσότερο τα “Spellbraker”, το κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο ονομαζόμενο “Black Dwarf”, αλλά και το αμέσως επόμενο “Seven Silver Keys”
Συνοψίζοντας μιλάμε για ένα νέο αριστούργημα, το πενταμελές σχήμα φαίνεται πραγματικά ορεξάτο και σε φόρμα ενώ σου αφήνει την εντύπωση ότι κι ας είναι κοντά στα 20 χρόνια στη σκηνή έχει πραγματικά πολλά να δώσει ακόμα. Το ομότιτλο λοιπόν, αν και όγδοο album τους, προσωπικά με έχει αφήσει άφωνο. Ένα ακόμα διαμάντι προστίθεται στη δισκοθήκη μου και περιμένω να το ακούσω και live σε λίγο καιρό.
9.5
