Η Liv Kristine αποτελεί προσωπική αδυναμία απο την εποχή του ”Velvet Darkness They Fear” των THEATRE OF TRAGEDY. Πέρσι κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ της σαν LEAVE’S EYES,το ”Lovelorn”, το οποίο αποτέλεσε το ιδανικό ντεμπούτο και τώρα μέσα σε ένα χρόνο κυκλοφορεί το ”Vinland Saga” και αποδεικνύει ότι και μόνη της τα καταφέρνει εξίσου καλά (ίσως και καλύτερα) απο τους THEATRE.
Το “Vinland…” είναι διαφορετικό απο το “Lovelorn”. Μπορεί κατα βάθος να μοιάζει με την φυσική συνέχεια, επι της ουσίας όμως υπάρχουν σημαντικές διαφορές. Πρώτον ότι είναι concept άλμπουμ το οποίο αναφέρεται στο ταξίδι του Leif Erikson που κατέληξε στην ανακάλυψη (κατα μερικούς ιστορικούς) της Αμερικής. Περασμένο βέβαια απο ένα πιο ρομαντικό πρίσμα, καθώς μεγάλη βάση δίνεται σε ένα ζευγάρι του οποίου ο άντρας φεύγει με τον Leif και η γυναίκα τον περιμένει να γυρίσει στη Νορβηγία. Μουσικά τώρα το θέμα ντύνεται όπως θα έπρεπε και θα περιμέναμε απο τη Liv. Gothic metal βάση, πιο «χαλαρή» όμως απο του “Lovelorn” και με την ιδιαιτερότητα ότι τα πιο «σκληρά» μέρη είναι πιο heavy απο του ντεμπούτου, ενώ αντιστοίχως τα ατμοσφαιρικά είναι επίσης πιο μυστηριακά, παράξενα και σαγηνευτικά. Ιδανικό συμπλήρωμα (ή καλύτερα αρχή και τέλος) αποτελεί φυσικά η φωνή και η ερμηνεία της Liv. Ακόμα μια φορά άψογη!
Πραγματικά όργανα όπως Κέλτικα τύμπανα και έγχορδα ενώνονται με τις metal κιθάρες και το αποτέλεσμα είναι παράξενα μελωδικό και γοτθικό. Ο ένας χρόνος που πέρασε απο το ντεμπούτο δείχνει να έδωσε εμπειρία στα μέλη της μπάντας και διάθεση για πειραματισμό. Απο απαλές με folk προσανατολισμούς συνθέσεις όπως τα “Vinland Sage”, Mourning Tree” και “Leave’s Eyes”, μέχρι τις goth-metal συνθέσεις “Farewell Proud Men”, “The Thorn” και “Solemn Sea”. Μεγάλη γκάμα ήχων, αλλά τόσο καλά ενωμένα τα στοιχεία και με μια συνέχεια που μοιάζει φυσική που δεν ενοχλούν. Το αντίθετο μάλιστα. Αποτελούν ιδανικό μουσικό ντύσιμο στην ιστορία της Liv και με μεγάλο σύμμαχό τους την πάρα πολύ καλή παραγωγή (για άλλη μία φορά) που έκανε ο σύζυγος της, Alex Crull, το “Vinland Saga” μπορεί να χαρακτηριστεί σαν πλήρεις δίσκος.
Το αν θα σας αρέσει φυσικά είναι άλλο ζήτημα. Μπορεί να παραξενέψει στην αρχή, αλλά μετά απο 2-3 ακροάσεις θα αρχίσει να μένει στο μυαλό. Συγκρίνοντάς το με το “Lovelorn” ίσως να είναι λίγο καλύτερο, κυρίως λόγω του ότι δεν είναι τόσο άμεσο και απλό. Όμως αυτό δε σημαίναι ότι δεν είναι ένας πολύ καλός δίσκος. Αντάξιος του ονόματός της και της goth προϊστορίας της.
7.5
