Αυτοί οι Φινλανδοί υπάρχουν εδώ και 5 χρόνια παίζοντας κάτω από το όνομα Nevergreen. Τα μέλη τους έχουν διατελέσει σε μπάντες όπως οι Thrashers Protected Illusion καθώς και στους πασίγνωστους Amorphis (σ.Α. α ρε “Tales...”…).

Ευτυχώς ξεφεύγουν από το γνωστό ατμοσφαιρικό ύφος των δουλειών άλλων συμπατριωτών τους γεμίζοντας με πολλά βαριά μέρη τη μουσική τους. Παίζουν Heavy Metal κυρίως, αλλά ρε γαμώτο δε παύει από πίσω να έρπει ύπουλα μια κάποια μελότητα. Αυτό είναι που με ενοχλεί κυρίως στην όλη κυκλοφορία. Ο τραγουδιστής ειδικά είναι που συνδράμει τα μέγιστα στο παραπάνω με τις φωνητικές μελωδίες που χρησιμοποιεί. Όχι, δεν είναι κακός, αφού η φωνή του και έκταση έχει και χρώμα και πεντακάθαρη είναι, αλλά στα ρεφραίν, ίσως να βάζει λίγο παραπάνω «αγάπη» από ότι πρέπει. Το περίεργο είναι ότι στο δελτίο τύπου μας πληροφορούν ότι δε διατίθενται να χρησιμοποιήσουν σους στίχους τους τις λέξεις “love” και “death”.

Πάντως γενικά το CD θα αγαπηθεί τα μέγιστα από οπαδούς του είδους. Τα τραγούδια αρέσουν συνολικά, δεν είναι κουραστικά, σου κολλάνε στο μυαλό(μεγάλη μαγκιά αυτό) και το όλο πακέτο συμπληρώνεται από καλή παραγωγή. Έτσι οι μυημένοι μπορούν να τους εμπιστευτούν άφοβα. Α, και νομίζω ότι το γυναικείο φύλλο θα βρεί καινούριους ήρωες εδώ, πάντα από μουσική άποψη.

Πέρα λοιπόν των όσων είπα για γλυκανάλατα κτλ. το album των Sinisthra αξίζει ένα...


7