Το “The Inquisition” είναι ο τρίτος δίσκος για τους Σουηδούς Axenstar, αλλά για μένα είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σ’ επαφή μαζί τους. Και δε μπορώ να πώ ότι συγκινήθηκα κιόλας...
Οι τύποι έχουν κυκλοφορήσει 3 δίσκους μέσα σε 5 χρόνια, γεγονός αξιοθαύμαστο. Το θέμα τώρα είναι τί σόι δίσκοι είναι αυτοί. Ο τρίτος λοιπόν, για τον οποίο μπορώ να έχω άποψη, είναι αρκετά μέτριος. Μελωδικό power metal με όλα τα χαρακτηριστικά του. Τυπικό, επαναλαμβανόμενο και χωρίς καμία μα καμιά έκπληξη. Κι αν αυτό δεν είναι πάντα κακό, στη συγκεκριμένη περίπτωση και οι ιδέες της μπάντας είναι μέτριες. Δεν έχω κάποια προκατάληψη, αλλά το συγκεκριμένο κορεσμένο είδος χρειάζεται ένα καθαρισματάκι. Κι αν αυτό γίνει, τότε νομίζω ότι οι Axenstar ή θα χαθούν ή θα σωθούν την τελευταία στιγμή.
Η παραγωγή δε βοηθάει καθόλου, και ειδικά το ταμπούρο είναι τόσο playstation-ίστικο που στο τέλος καταφέρνει και στα σπάει τα νεύρα. Όσο κι αν προσπάθησε στο mastering o Peter In De Betou (Amon Amarth, Hypocrisy), δεν κατάφερε και πολλά. Όταν λοιπόν δεν έχεις καλά κομμάτια, μια παραγωγή που μπορεί να μην είναι τραγική, αλλά ούτε καλή μπορεί να την πεί κάποιος με τα σημερινά δεδομένα και μια φωνή που άλλοτε αρέσει και άλλοτε ακούγεται αδούλευτη, τότε τί να το κάνεις το πολύ ωραίο εξώφυλλο που σου σχεδίασε ο Toxic Angel (Sonata Arctica, Children Of Bodom).
Κομμάτια δεν νομίζω ότι αξίζει να ξεχωρίσω, καθώς όλα έχουν κάνα-δύο σημεία που είναι καλά, μελωδικά και αξίζουν, αλλά στο σύνολό τους καταντάνε βαρετά. Δε ξέρω το γιατί. Ίσως τα “Under Black Wings”, “Daydreamer” και “Run Or Hide” (ίσως και το καλύτερο) να είναι ένα σκαλοπάτι πάνω απο τα άλλα. Όμως για να κάνουν κάτι πρέπει να ανέβουν πολλά σκαλιά ακόμα.. πάρα πολλά αν αναλογιστούμε ότι είναι ο τρίτος δίσκος τους.
3
