«Ένα μαχαίρι να κόψω τις φλέβες μου». Αυτό χρειάζομαι για να συμπληρώσω την ακρόαση του καινούριου δίσκου των Βέλγων Pantheist. Ενας διαρκής επικήδειος, διανθισμένος με θλίψη, πόνο και σκοτεινή ατμόσφαιρα.
Η ”Amartia” διαρκεί 1 ώρα και 16 λεπτά. Καθ’ όλη αυτή την ώρα σε μεταφέρει σε έναν κόσμο πένθους. Τα πάντα είναι βαμμένα μαύρα. Νομίζω ότι αν αυτό παίξει σε κηδεία θα αυτοκτονήσει τουλάχιστον ο μισός κόσμος. Άλλωστε Funeral Doom έχουμε εδώ, με πάρα πάρα πάααααααααρα πολύ έμφαση στη λέξη Funeral. Οι καταθλιπτικοί να το αποφύγουν, για να μη θρηνούμε θύματα.
Μουσικά η μπάντα θυμίζει άλλα «εύθυμα» συγκροτήματα όπως Shape of Despair, Skepticism κτλ. Εισάγει όμως στον ήχο της και πολλά στοιχεία από κλασσική μουσική, ενώ δε διστάζει να χρησιμοποιήσει και πιο παραδοσιακά όργανα όπως το σαντούρι. Υπάρχει βέβαια και Grand piano καθώς και hammond που προσθέτουν στην όλη μουντίλα του δίσκου. Όλα διαδραματίζουν το ρόλο τους τέλεια και η παραγωγή δίνει ρέστα με το κάθε όργανο να σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο. Αργές, αλλά πολύ αργές ταχύτητες με πλήκτρα να γεμίζουν και πολύ πολύ σπάνιες στιγμές με έντονα γρήγορα ξεσπάσματα.
Τα φωνητικά ίσως ξενίσουν και ενοχλήσουν μερικούς στην αρχή, ιδιαίτερα τα οπερατικά, αλλά μετά τη δεύτερη ακρόαση σου κολλάνε και τελικά αρέσουν, αφού άνετα σε παρασύρoυν στον αβυσσαλέο κόσμο των Pantheist. Έχουν και δύο μέλη που είναι ελληνικής καταγωγής, εξού και τίτλοι κομματιών όπως “Apologeia” και “Metanoia”. Οι στίχοι πραγματεύονται τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα και την πορεία προς τη μετάνοια.
Ένας δίσκος για αυτοκτονία. Όσοι γουστάρουν πένθιμη μουσική βρήκαν αγαπημένο συγκρότημα.
7.5
