Μια απο τις μεγαλύτερες μπάντες στο χώρο του metal και μια μπάντα-σταθμός στον ήχο του dark metal επιστρέφει μετά απο 3 χρόνια απραξίας (δισκογραφικής), μ’ ένα δίσκο που αναμενότανε απο πολλούς οπαδούς τους, λόγω των δηλώσεων που είχαν γίνει απο τα μέλη της μπάντας του στυλ “θα επιστρέψουμε πιο heavy”. Και εν μέρει το έκαναν...
Ο ομότιλτος αυτός δίσκος τους, είναι μια παράξενη μίξη των Paradise Lost της εποχής του “Draconian Times” με την «νέα». Αυτή των πιο ηλεκτρονικών στοιχείων. Μια μίξη που αν μή τι άλλο, είναι το λιγότερο ενδιαφέρουσα και προσωπικά με ικανοποίησε ίσως και περισσότερο απο το “Symbol Of Life” το οποίο επίσης μου άρεσε πολύ. Στο “Paradise Lost” λοιπόν, η φωνή του Holmes, περασμένη αρκετές φορές απο φίλτρα, είναι καθαρή και οι μελωδικές γραμμές μένουν στο μυαλό, ειδικά σε κομμάτια όπως το “Forever After”. Μουσικά τώρα, οι πιο βαριές κιθάρες (συγκριτικά με τα τελευταία τους) είναι το κύριο χαρακτηριστικό και αυτό που κάνει τη διαφορά. Κλασικές Paradise Lost κιθάρες, συνδυασμένες με πολύ ωραίες γραμμές πλήκτρων και με την έξυπνη και απέριττη χρήση των τελευταίων δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που είχε λείψει απο τους τελευταίους δίσκους τους. Ένα επίπεδο πιο πάνω απο την αντίστοιχη ατμόσφαιρα του “Symbol…” και παραπλήσια σ’ αυτή του “Draconian…”, πάντα όμως περασμένο απο το φίλτρο των «νέων» Paradise Lost. Γιατί όσοι περιμένατε μια επιστροφή στα παλιά (και επικά), δε νομίζω ότι θα τη βρείτε εδώ. Βέβαια αυτό δεν ενοχλεί καθόλου, καθώς ο δίσκος είναι πολύ καλός!
Δε μ’ ενδιαφέρει αν οι Paradise Lost της εποχής του “Icon” πέθαναν τελείως. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι αυτή η μπάντα να δημιουργεί. Να μιλάει κατευθείαν μέσα σου, μέσω της μουσικής της, αλλά και των στίχων του Holmes που για ακόμα μία φορά είναι σε υψηλότατο επίπεδο και μέσα απο τη ζωή. Μέσω της μουσικής λοιπόν, κομμάτια όπως το (καλύτερο του δίσκου προσωπικά) “Forever After” με τη χρήση λίγων γυναικείων, το “Grey”, το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο και φέρνει αρκετές μνήμες του παρελθόντος, “Don’t Belong” και το “Close Your Eyes”, δε νομίζω ότι θα αφήσουν κανένα οπαδό της μπάντας παραπονεμένο και ανέγγιχτο.
Φτάνουν τα λόγια. Εμένα με χαροποίησε ο δίσκος, με τη μικρή έστω επιστροφή του σε πιο «σκληρά» μονοπάτια. Μακράν καλύτερο του “Believe In Nothing”, ένα επίπεδο ανώτερο του “Symbol Of Life”… οπότε δικαιολογημένα μπορώ να του δώσω ένα...
8
