Μετά από πολλές καθυστερήσεις επιτέλους οι Νορβηγοί Trail Of Tears κυκλοφορούν το τέταρτο studio album τους. Κάτι πραγματικά διαφορετικό απ’ ότι έχουμε συνηθίσει απ’ την εν λόγω μπάντα μιας και πλέον δεν έχουν γυναικεία φωνητικά. Η αντικαταστάτρια της Helena Iren Michaelsen, Cathrin Paulsen έκατσε στο συγκρότημα μόνο για έναν δίσκο και αντικαταστάθηκε από τον γνωστό μας απ’ τους άλλους Νορβηγούς Green Carnation, Kjetil Nordhus…
Ο δίσκος δεν πιστεύω ότι μπορεί εύκολα να καταταχθεί σε ένα συγκεκριμένο μουσικό ύφος. Τα riffs και οι ενορχηστρώσεις ποικίλουν και εύκολα κάποιος ακροατής μπορεί να διακρίνει καθαρά Νορβηγικά black metal σημεία, κάποια πιο progressive σημεία σίγουρα αρκετά ατμοσφαιρικά κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο album. Κοφτά riffs εναλλάσσονται με μελωδίες. Τα τύμπανα κυμαίνονται από τελείως groovy ως blast bit. Τα πλήκτρα δίνουν μια ατμόσφαιρα στο όλο σύνολο με πλάτες αλλά κάποιες φορές είναι λίγο πιο περίεργα και industrial και σε άλλα σημεία το πιάνο κάνει εμφάνισή του αλα Sverd τρόπο . Το μπάσο γεμίζει χωρίς να παίζει κάτι το ιδιαίτερο, αλλά αυτά ακριβώς που πρέπει. Ας πάμε τώρα στις φωνές, η απόφαση που πήρε αυτή η μπάντα να αντικαταστήσει τα γυναικεία φωνητικά με καθαρά αντρικά και η επιλογή που έκανε στο πρόσωπο του Kjetil φαίνεται να δουλεύει θαυμάσια. Οι μελωδικές γραμμές του νέου μέλους είναι πραγματικά άξιες όχι μόνο προσοχής αλλά και συγχαρητηρίων. Το όλο δέσιμο των δυο frontman είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Το πέρασμα απ’ τη μια φωνή στην άλλη δίνει πραγματικά κάτι το ιδιαίτερο και κάποιες φορές γίνεται ακόμα και θεατρικό. Τα γυναικεία φωνητικά βεβαίως δεν λείπουν, καθώς μια guest γυναικεία φωνή ακούγεται να τραγουδάει κάποια μέρη ενός κομματιού του δίσκου…
Από θέμα παραγωγής το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι μπορεί να ήταν αυτός ο λόγος της καθυστέρησης της κυκλοφορίας αλλά το αποτέλεσμα είναι πραγματικά πολύ καλό. Όλα ακούγονται πεντακάθαρα όπως συνηθίζεται σε παραγωγές που έχουν περάσει και απ’τα γνωστά Finnvox Studios και γενικότερα απ’τα studios της Σκανδιναβίας. Στιχουργικά η μπάντα ασχολείται με καθημερινά προβλήματα κυρίως, αλλά όπως και όλοι οι βόρειοι όχι και με τον πιο οπτιμιστικό τρόπο. Μουσικά τώρα απ’ το 45λεπτο αυτό album θα μπορούσα να πω ότι ξεχωρίζει το “Joyless Trance Of Winter” με το οποίο ανοίγει και ο δίσκος, το “Frail Expectations” που σου θυμίζει ότι το συγκρότημα προέρχεται από την μητέρα του black metal, το “Cold Hand Of Retribution” όπου ακούμε και τα γυναικεία φωνητικά. Ακούγοντας στη συνέχεια ξεχωρίζουν τα “The Architect Of My Downfall”, το οποίο θα τολμήσω να πω ότι μου φέρνει στο μυαλό λίγο τους συμπατριώτες τους the Kovenant (πλέον) της περιόδου “Nexus Polaris” και το “Point Zero”…
Μετά από μερικές ακροάσεις πιστεύω ότι άξιζε τον κόπο αυτή η αναμονή του ενός χρόνου περίπου καθυστέρησης και με το παραπάνω μάλιστα…
8.5
