Με τον απλοϊκό τίτλο “II”, η μπάντα του Σουηδού τραγουδιστή Miakel Erlandsson και του Γερμανού ταλαντούχου κιθαρίστα Andy Malecek, επανέρχεται στο προσκήνιο μετά το περσινό ντεμπούτο της (και πολύ καλό μάλιστα) “Last Autumn’s Dream”.
Το βασικότερο, και σημαντικότερο όπως φαίνεται, στοιχείο του δίσκου είναι η αλλαγή μελών που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη μουσική του συγκροτήματος. Οι Εurope φεύγουν, οι Talisman έρχονται. Το τρίο των Europe λοιπόν, οι Ian Haugland, Mic Michaeli και John Leven εγκατέλειψαν τους LAD λόγω της απανασύνδεσης των πρώτων και μπορεί οι αντικαταστάτες τους να είναι καλοί το λιγότερο, αλλά δε φαίνεται να μπορούν να αναπληρώσουν το κενό. Νέα μέλη των LAD οι Marcel Jacob (Talisman) στο μπάσο, Jamie Borger (Talisman) στα τύμπανα και ο Thomas Lassar (Crystal Blue) στα πλήκτρα. Η διαφορά είναι εμφανέστατη όμως. Τα στοιχεία των Bon Jovi και Europe που κυριαρχούσαν στον πρώτο δίσκο αποτελούν κατά τεράστιο ποσοστό παρελθόν. Όλο το cd κινείται σε χαλαρούς ρυθμούς με πρώτο σημείο αναφοράς τη λιγοστή σε ποσότητα παραμόρφωση στις κιθάρες και το πολύ AOR/rock συναίσθημα που επικρατεί. Κακό δεν είναι αυτό βέβαια, αλλά σαν αποτέλεσμα γίνεται λίγο βαρετό μετά απο ένα σημείο.
Ωραίες μελωδιούλες, μια χαρά παιγμένα τα κομμάτια, πολύ καλή (σιγά το νέο) η φωνή του Erlandsson και η χρήση της, αλλά κουραστικό στο τέλος. Γιατί ενώ ο δίσκος ξεκινάει με πολύ καλά κομμάτια όπως την μπαλάντα που τον ανοίγει “Brand New Life”, την πιο βαριά στιγμή και άκρως ρυθμική “Lost In You”, το επίσης ενδιαφέρον “Heart Of Emotion” και το χαλαρό όσο και ρυθμικό και μελωδικό “Helpless”, η συνέχεια είναι φθίνουσα ως προς ιδέες και ενδιαφέρον. Ό,τι έχουν να πούν οι LAD το λένε σ’ αυτά τα τραγούδια (που είναι και τα καλύτερα του δίσκου) τα οποία είναι και τα 4 απο τα 5 πρώτα που υπάρχουν. Έξυπνη κίνηση τουλάχιστον που έβαλαν τα «καλά» κομμάτι πρώτα για να τραβήξουν την προσοχή... κάτι που καταφέρνουν. Μένουν όμως ακόμα 8 μετά... και αυτά είναι ικανά να αποσπάσουν τον ακροατή και να χαλάσουν ό,τι καλό είχαν φτιάξει στην αρχή.
Δεν είναι κακός ο δίσκος. Όμως δεν είναι ούτε καλύτερος απο τον πρώτο (απέχει μίλια φωτός), ούτε σου δίνει κάτι μετά το άκουσμα του 5ου κομματιού και απο τη στιγμή που πίσω απο την κυκλοφορία υπάρχει ένας Mikael Erlandsson περιμένεις σαφώς πολλά περισσότερα. Για χαλαρό άκουσμα καλό είναι, αλλά και πάλι υπάρχουν πολύ μα πολύ καλύτερα παρόμοια cd στην αγορά. Κρίμα...
4
