Έχει ονομαστεί ως «η φωνή του rock»... αποτέλεσε μέλος του απόλυτου (κατα την ταπεινή μου άποψη τουλάχιστον) φωνητικού διδύμου στην ιστορία της rock μαζί με τον άπιαστο David Coverdale σε έναν απο τους δίσκους-ορόσημο της μουσικής μας, το “Burn” των Deep Purple… και τώρα σόλο, συνεχίζει να εντυπωσιάζει, να μαγεύει και να καθηλώνει...
Κυρίες και κύριοι ο Glenn Hughes επέστρεψε με έναν δίσκο αντάξιο του ονόματος και της ιστορίας του. Μια ιστορία που είναι ανούσιο να αναλύσουμε ή να αναφερθούμε εδώ. Το “Soul Mover” λοιπόν είναι το προσωπικό του διαμάντι. Μαζί με τους φίλους του και καταξιωμένους μουσικούς με την ξεχωριστή του πορεία ο καθένας, Ed Roth, Dave Navarro, JJ Marsh και Chad Smith προσφέρουν ένα Hard Rock δίσκο με συνθέσεις που οι αναφορές σε ήχους τύπου Deep Purple είναι εμφανείς, αλλά συνάμα και στο σωστό μέτρο ώστε να μην καταντάνε κόπιες. Όμως οι αναφορές δε σταματάνε εκεί. Ο Hughes πειραματίζεται και προσθέτει στοιχεία funk, soul μέχρι και r’n’b (πραγματικό όμως και όχι το υποτιθέμενο που ποτιζόμαστε καθημερινά απο ράδιο και τηλεόραση). Και πώς να μην υπάρχουν αυτά τα στοιχεία με τους ανθρώπους που έχει σαν μπάντα. Να πείς για τα “Change Yourself” και “Let It Go” που συνδυάζουν το retro με το σήμερα; Για το “Dark Star” που σε ταξιδεύει πίσω στα ‘70s με τον αυθεντικό funky-pop ήχο της εποχής; Για το Santan-ικό “She Moves Ghostly”; Για τις καθαρές ροκιές “Isolation” και “Miss Little Insane”; Απίστευτη γκάμα ήχων και απίστευτα συναισθήματα που δημιουργούνται με αυτό το δίσκο.
Ο ίδιος δηλώνει ότι είναι ο δίσκος που τον γεμίζει περισσότερο απ’ όσους έχει κάνει στην καριέρα του. Μεγάλη κουβέντα, αλλά τί μπορεί να πεί κανείς; Ο δίσκος είναι ηχογραφημένος ζωντανά στο στούντιο και η παραγωγή του είναι απλά καταπληκτική και ιδανική για να ολοκληρώσει το έργο του. Με εξαίρεση 1-2 συνθέσεις που δεν έχουν να πούν και πολλά, ο δίσκος περιέχει τραγούδια που αξίζουν να κοσμούν τη δισκοθήκη κάποιου που έχει πραγματική αγάπη για τη rock μουσική. Γιατί κομμάτια όπως τα “Soul Mover”, “She Moves Ghostly”, “High Road” (ιδανικό hard funk) και “Dark Star” είναι δύσκολο να τα συνθέσει κάποιος σήμερα. Μόνο όσοι έζησαν αυτές τις χρυσές εποχές μπορούν... και ο Glenn Hughes είναι μαζί με ακόμα λίγους οι ιδανικοί γι’ αυτό το σκοπό.
Πραγματικά πολύ καλό. Επειδή όμως δεν είναι φυσικά το καλύτερο που μας έχει δώσει ποτέ (χωρίς να υποτιμάω το δίσκο μ’ αυτό το τρόπο)...
8
