Ναι ωραία, θα κάτσω να γράψω κριτική για έναν jazz δίσκο. Και αυτό πως θα το κάνω; Με κριτήρια τα στοιχειώδη που πρέπει να πληροί ένας jazz δίσκος; Με κριτήριο το πώς στέκεται απέναντι σε άλλες σύγχρονες προτάσεις; Με κριτήριο το πώς τα καταφέρνει απέναντι στο αχανές παρελθόν με τις άπειρες προεκτάσεις αυτού του φανταστικού μουσικού ιδιώματος; Όχι. Τίποτα από όλα αυτά. Αρχικά θα κάνω μια μεγαλοπρεπή υπόκλιση (γραπτώς) στον Alex Skolnick…
Και αυτό γιατί με έστειλε αδιάβαστο. Ανεξάρτητα από τα περιορισμένα ακούσματα του είδους που έχω, ο δίσκος πέτυχε κάτι στοιχειώδες: μου άρεσε. «Ε, και λοιπόν;». Και λοιπόν αγαπητοί, ο δίσκος με τα 11 κομμάτια καταφέρνει να μιλάει στο αυτί του μεταλλά, όχι επειδή πιάνει τα ίδια συναισθηματικά μήκη κύματος με το metal(δεν το κάνει), αλλά επειδή περιέχει κιθαριστικά μέρη, μπασογραμμές και ποικιλία ρυθμών που δεν μπορούν να αφήσουν ασυγκίνητο κανέναν που νομίζει ότι ακούει σε βάθος μουσική.
Ο φίλτατος βιρτουόζος κιθαρίστας Alex Skolnick είναι κυρίως γνωστός για τις thrash εμπνεύσεις του με τους Testament (καθώς και για το σύντομο πέρασμά του από τους Savatage). Βασικά ο τύπος κάποτε έπαιζε thrash και death metal, και τώρα μαζεύει τον Nathan Peck στο κόντρα-μπάσο και τον Matt Zebroski στα τύμπανα και παίζει καραμπινάτο, πλην όμως εύπεπτο, jazz. Εύπεπτο για δύο λόγους: πρώτον οι ρυθμοί είναι μεν απολαυστικοί αλλά είναι και ουσιώδεις, και δεύτερον επειδή περιλαμβάνει και...5μισι διασκευές που στην τελική αποτελούν λόγω αγοράς από όλους χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Η μισή διασκευή έγκειται στην ύπαρξη σημείων του “The Trooper” (ναι του γνωστού) στη σύνθεση του Skolnick “IMV”. Οι άλλες τέσσερις έχουν ως εξής. Μία στο "Electric Eye" των Judas Priest, μία στο “Money” των Pink Floyd, μία στο “Blackout” των Scorpions, μία στο “Don’t Talk To Strangers” του Dio, και μία στο “Highway Star” των Deep Purple. Με άλλα λόγια ο τύπος έχει θράσος. Και το ευτυχές είναι ότι τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά. Προσωπικά κόλλησα με το “Blackout” αλλά γενικότερα η έννοια της διασκευής τραβιέται στα όρια, προς μεγάλη μου τέρψη.
Η μουσική αντίληψη του ακροατή ουσιαστικά εξετάζεται σε μια ιδιόμορφη παντομίμα, όπου ακούει κανείς το κομμάτι και παράλληλα τραγουδάει «από μέσα του» το αυθεντικό και κάνοντας τη σύγκριση περιέρχεται σιγά-σιγά σε κατάσταση παραληρήματος και ορκίζεται ότι το ‘Transformation’ του Alex Skolnick trio δεν πρέπει να λείψει από καμία δισκοθήκη σοβαρού μουσικόφιλου. Άντε γιατί έχει παραγίνει το κακό με τον κάθε πικραμένο που το «γυρνάει στο progressive» και πετάει και κοτσάνες του τύπου «έχουμε και στοιχεία jazz μέσα» λες και τα 6/8 στο ride συνιστούν jazz.
9
