Το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο του Jon Oliva είναι γεγονός και το μόνο σίγουρο είναι ότι ο άνθρωπος παραμένει μια αστείρευτη μηχανή παραγωγής μουσικής υψηλής αισθητικής και επιπέδου. Βέβαια το πρώτο μπέρδεμα και το πρώτο “γιατί;” έρχεται μόλις αντικρίζεις το όνομα του σχήματος. Γιατί Jon Oliva’s Pain και όχι Savatage; Με το που ακούς το δίσκο το “γιατί” μεγαλώνει και στη συνέχεια γιγαντώνεται.

Ο δίσκος είναι βγαλμένος από τις καλύτερες εποχές των Savatage και περασμένος από ένα πιο σκοτεινό έως και μελαγχολικό φίλτρο το οποίο πηγάζει από το χαρακτηριστικότατο παίξιμο πιάνου από τον Oliva και τα ορχηστρικά μέρη του δίσκου. Κομμάτια που σε μερικές στιγμές φέρνουν ακόμα και προς Queen και σε πολύ λίγα (κάπως ψυχεδελικά) στους Pink Floyd. Υπάρχουν βέβαια και κομμάτια όπως το “No Escape” που είναι Savatage του ‘Hall Of The Mountain King’ από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα. Έχουμε και τη συμμετοχή του Steve “Doc” Wacholz βλέπετε στο κομμάτι, όπως και στο “Nowhere To Run” που τονίζει ακόμα περισσότερο την εντύπωση των παλιών Savatage στο δίσκο όπου το φάντασμά τους πλανιέται ούτως ή άλλως από το πρώτο λεπτό…

Όπως είναι και αδύνατο να μην τον αφήσουν στο τέλος μ’ ένα παράπονο. Που δεν έχει να κάνει με τη μουσική του δίσκου, αλλά με αυτό το καταραμένο το “γιατί;” Βγάζει ο Caffery δίσκο με όλα τα heavy στοιχεία των Savatage και με μερικά πιο νέα. Έρχεται κι ο Oliva μετά και βγάζει άλλον ένα με τα δικά του στοιχεία των Savaτage. Έχουμε και τον Zak Stevens ο οποίος χαραμίζεται σε μια μπάντα η οποία τείνει να γίνει tribute στους Savatage, οι οποίοι του λείπουν (όσοι είδατε τους Circle II Circle στο «ας πούμε φεστιβάλ» του περασμένου Ιουλίου νομίζω να θυμάστε τη διαφορά του Zak στα κομμάτια των Savatage και σ’ εκείνα της νυν μπάντας του). Ας μην πούμε για τον “Doc” που συμμετέχει από ‘δώ κι από ‘κεί. Και ρωτάω το απλό… Γιατί να μην έχουμε ένα νέο αριστούργημα από τους Savatage; Όταν βλέπω τη δημιουργική φόρμα και έξαρση που έχουν μεμονωμένα, τρελαίνομαι με τη σκέψη του τι θα μπορούσαν να βγάλουν μαζί πάλι. Και δεν ικανοποιούμαι απόλυτα με solo κυκλοφορίες κι ας είναι απολαυστικές, όπως το ‘Tage Mahal’. Όπως και γίνει, άλλο Savatage και άλλο τα υπόλοιπα. Και άλλο αναμασήματα παλαιότερων μεγαλείων, και άλλο πρόοδος που είναι και το ζητούμενο. Όπως λέει κι ο ίδιος “How can you walk alone child, how can you walk alone?”…


8