Μετά τις πολύ καλές κριτικές που απέσπασε το περσινό ντεμπούτο τους, οι The Tangent επιστρέφουν με το δεύτερο δίσκο τους μέσα σε δύο χρόνια. Οι Tangent είναι ουσιαστικά ένα project και μουσικά κινούνται στο χώρο του progressive rock, πολύ κοντά στο ύφος των Flower Kings. Σε αυτό μάλλον(!) έχει συμβάλλει και το γεγονός ότι τόσο ο Roine Stolt (κιθάρα) όσο και οι Jonas Reingold (μπάσο) και Zoltan Csorsz (τύμπανα) προέρχονται από τους προαναφερθέντες. Ωστόσο βασικός συνθέτης της μπάντας είναι ο Andy Tillison (πλήκτρα, φωνητικά) ενώ ένα κομμάτι ("Photosynthesis") έχει συνθέσει και η Sam Baine (πιάνο, φωνητικά) και οι δύο πλήρη μέλη των Parallel or 90 Degrees. Επίσης συμμετέχουν και δύο καλλιτέχνες οι οποίοι ακολουθούν σόλο καριέρα, οι Guy Manning (ακουστική κιθάρα) και ο Theo Travis (σαξόφωνο, φλάουτο) ο οποίος έχει συνεργαστεί με τους Porcupine Tree.

Παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της συνεργασίας έγινε εξ αποστάσεως, ο δίσκος έχει ομοιογένεια και οι διαφορετικές επιρροές που έφερε κάθε μέλος έχουν ενσωματωθεί στη μουσική με τον κατάλληλο τρόπο. Η παρουσία του Travis έφερε και περισσότερη έμφαση στα πνευστά, ειδικά το φλάουτο είναι χαρακτηριστικό σε αρκετά σημεία. Επίσης εμφανή είναι και τα jazz/funk στοιχεία σε πολλά σημεία του δίσκου και ιδιαίτερα στο ‘Winning Game’. Οι μελωδίες εναλλάσσονται με σόλο σε κιθάρες, πλήκτρα (δε με εντυπωσίασαν), σαξόφωνο. Εδώ αξίζει να σημειωθεί το υψηλό τεχνικό επίπεδο όλων των μουσικών, ιδιαίτερα ο Csorsz κάνει εκπληκτική δουλειά πίσω από τα τύμπανα. Ενδιαφέροντα είναι επίσης και τα γυναικεία φωνητικά σε αρκετά κομμάτια, αν και συνήθως είναι παράλληλα με τα κανονικά και έτσι σε ορισμένα σημεία «χάνονται».

Όλα καλά μέχρι εδώ λοιπόν αλλά δυστυχώς ο δίσκος σου δίνει την εντύπωση ότι κάτι λείπει. Αρχικά θα μπορούσαν ίσως να δώσουν περισσότερη έμφαση στα στοιχεία που τους διαφοροποιούν από τους Flower Kings. Επίσης πολλές φορές μοιάζουν να αναλώνονται σε σόλο χωρίς «ψυχή» ενώ και ορισμένες ιδέες μοιάζουν τραβηγμένες από τα μαλλιά. Το ομώνυμο κομμάτι είναι μάλλον το καλύτερο από τα 5 του δίσκου με ρεφρέν που σου κολλάει στο μυαλό, ενώ και το ‘The Winning Game’ ξεχωρίζει.

Αυτό δε σημαίνει ότι και οι υπόλοιπες συνθέσεις δεν αξίζουν, το αντίθετο μάλιστα καθώς περιέχουν αρκετά όμορφα θέματα. Ωστόσο υπάρχει μια μάλλον υπερβολική φλυαρία (αντιφατική με την ετυμολογία του όρου progressive) η οποία σε αυτή την περίπτωση δεν δείχνει να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο.


6