Ομολογώ ότι εδώ βρέθηκα προ μεγάλης εκπλήξεως. Δεν περίμενα τέτοια ποιοτική κυκλοφορία από αυτούς τους Ιταλούς. Όσο κι αν δεν ήμουν και κανένας οπαδός της μπάντας, όσο κι αν μερικές φορές καταντούσαν γραφικοί για μένα, όσο κι αν δεν τους είχα και στα μεγάλα ονόματα του χώρου, αυτός ο δίσκος έρχεται για να με κάνει να αλλάξω εντελώς άποψη γι’ αυτούς. Και ο λόγος; Οι Rhapsody ωρίμασαν (cliché). Το “Dark Secret” φανέρωσε άλλες πτυχές του σχήματος που απορώ πού τις είχαν κρυμμένες. Γιατί μπορεί να είχαν δώσει δείγματα στο παρελθόν, αλλά ποτέ τόσο έντονα.
Αυτό το περίφημο πλέον και αμφιλεγόμενο film score metal το οποίο διατυμπανίζουν ότι παίζουν παίρνει επιτέλους σάρκα και οστά. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι τώρα ο όρος αυτός έχει αντίκτυπο και στη μουσική τους. Θα μου πείτε, οι ταμπέλες κάνουν τη μουσική; Όχι. Αλλά ίσως να είναι ο μόνος τρόπος να περιγράψει κάποιος το τι παίζουν εδώ. Η χρήση συμφωνικής ορχήστρας (της Τσεχίας) και διεθνών soloists δίνει τον απαραίτητο όγκο και βάθος στα κομμάτια που δε μπορούσαν τα μύρια samples που χρησιμοποιούσαν να δώσουν. Είναι και η μορφή, ο Christopher Lee (σ.αρχισυντ. all hail Count Duku!) με την σαγηνευτική φωνή του, μας εισάγει στην ιστορία και προκαλεί δέος, ενώ συνειρμικά όλοι σκεφτόμαστε τη φυσιογνωμία του, από Dracula μέχρι Lord. Ο Fabio Leone κάνει την καλύτερή του δουλειά στον τομέα των φωνητικών όπου επιτέλους δοκιμάζει και πιο ενδιαφέροντα πράγματα εκτός από τον κλασικό power τρόπο φωνητικών και δικαιώνεται απόλυτα. Ο Alex Staropoli και ο Lucca Turilli συνθέτουν ένα μοναδικό soundtrack και ξεδιπλώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη νέα τους ιστορία. Στα συν ότι και η παραγωγή είναι η καταλληλότερη που έχει κάνει ποτέ η μπάντα με τη βοήθεια του φίλου τους Sascha Paeth. Ο νέος μπασίστας της μπάντας Patrice Gers δένει αμέσως και δίνει ένα άλλο χρώμα επειδή «το κατέχει το άθλημα», αλλά και λόγω των πολλών και άσχετων με το metal ακουσμάτων του.
Oι Rhapsody μας προσφέρουν ένα διαμάντι συμφωνικού, επικού, κι «εγώ δε ξέρω τι άλλου» metal. Μπορεί να μην είναι τόσο γρήγορο όπως προηγούμενες δουλειές τους (όχι ότι δεν έχει και τα κλασικά Rhapsody κομμάτια τα οποία όμως έχουν το κάτι παραπάνω), αλλά σίγουρα είναι ό,τι βαθύτερο έχει να δείξει η μπάντα μέχρι σήμερα. Για κομμάτια συγκεκριμένα δε θα μιλήσω, γιατί αξίζει ο δίσκος ν’ ακουστεί ολόκληρος με τη σειρά. Απλά θα αναφέρω την αδυναμία μου, το “The Magic Of The Wizard’s Dream” το οποίο είναι μια επιβλητικότατη επική μπαλάντα με τον Fabio Leone να συγκλονίζει.
Οι οπαδοί των Rhapsody δε θα απογοητευτούν στα σίγουρα. Σε όσους αρέσει η μίξη των κλασικών οργάνων με το metal ο δίσκος είναι επίσης απαραίτητος. Και όσο για τους υπόλοιπους, αν είναι ποτέ να ασχοληθούν με τους Rhapsody, αυτός είναι ο δίσκος τους.
9
