Ο δέκατος δίσκος των Fates Warning. Περιέχει και δέκα συνθέσεις, αρά το λατινικό ‘X’ έχει διπλή σημασία. Tο συγκρότημα του Jim Mattheos θα είναι πάντα μια συμπάθεια στους κύκλους των, ας πούμε, progressive ακροατών. Και πώς να μην είναι έτσι όταν ο τύπος υπήρξε ανέκαθεν ειλικρινέστατος, όχι μόνο στιχουργικά (πασιφανές!), αλλά και μουσικά. Και πως φαίνεται η μουσική ειλικρίνεια;
Χμμ….αδυνατώ να απαντήσω με σαφήνεια. Υποθέτω ότι όταν ένας δίσκος έχει έντονα κυκλοθυμικό χαρακτήρα, περιλαμβάνοντας χαρά και λύπη, σκοτάδι και φως, ανατολή και δύση και πάει λέγοντας, τότε βασικά επιχειρεί να διασχίσει όλο το συναισθηματικό φάσμα του ανθρώπου. Και επειδή τη πραγματική μουσική την συνθέτουν άνθρωποι βάσει συναισθημάτων, το να βρίσκει κανείς τόσα πολλά συναισθήματα μέσα στις δουλειές των Fates Warning σημαίνει ότι ο δημιουργός τους φανερώνει όλες τις πτυχές του εαυτού του. Άρα είναι ειλικρινής.
Και αυτό είναι το ζουμί κάθε κυκλοφορίας των Fates Warning πλέον. Οι υπέρτατες και ανεπανάληπτες στιγμές του ‘Perfect Symmetry’, και η απίστευτη απλότητα του ‘Parallels’ ανήκουν στο παρελθόν. Τότε που οι Fates Warning έγραφαν «ωραία τραγούδια». Σήμερα, δεν γράφουν «ωραία τραγούδια». Δύσκολα θα κολλήσει κανείς κάπου με λιγότερες από 20 ακροάσεις. Το ζουμί λοιπόν απαιτεί τη ταύτιση του ακροατή με τον Jim Mattheos και η χαρτογράφηση του τελευταίου. Έτσι ακούγεται το ‘X’. Και το μαγικό της υπόθεσης είναι ότι οι στίχοι δεν είναι απαραίτητοι για κάτι τέτοιο. Υπάρχει και η τακτική «κλείνω φώτα, μάτια και γεια σας»…
Για να βάλω και έναν αέρα δισκοκριτικής σε αυτό το κείμενο, να τονίσω την κιθαριστική έξαρση που συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το Disconnected, όντας όμως πιο «εναλλακτική» και λιγότερο «ογκώδης». Να τονίσω το γενικότερο σύγχρονο σύνολο, με μετρημένα effects και τον χαρακτηριστικό ήχο του σχήματος προσαρμοσμένο στα σύγχρονα σταθμά και πεντακάθαρο. Να τονίσω επίσης ότι ο Ray Adler συνεχίζει να είναι «λίγος» για το σχήμα, όπως όλοι μας ξέρουμε αλλά πολύ λίγοι παραδεχόμαστε. Μάλιστα είναι τόσο «λίγος» που ενδεχομένως να περιορίζει τις διαστάσεις της κάθε σύνθεσης και πολύ θα ήθελα να ακούσω το ‘X’ (και) με άλλον ερμηνευτή. Από τη μία γίνεται σπαστικός μέχρι αηδίας στο “Simple Human” και από την άλλη ανακουφίζει και εξυψώνει την ακροατή στο “Another Perfect Day”. Ποιος ξέρει όμως, ίσως είναι και αυτό μέσα στο κυκλοθυμικό παιχνίδι του δίσκου ως σύνολο.
Το γεγονός ότι το ‘X’ αποτελεί τη τελευταία απόπειρα του μεγάλου Mark Zonder πίσω από το drum kit των Fates Warning είναι λυπηρό. Τουλάχιστον αρχικά έτσι φαντάζει. Το ερώτημα είναι αν η χημική αντίδραση των Mattheos / Zonder / Adler έχει ολοκληρωθεί. Το ‘X’ δίνει αυτήν την εντύπωση. Επομένως ξέρουν τι κάνουν…
8
