Επιτέλους μια κανονική κυκλοφορία από το συγκρότημα. Από το 2001 μας βασανίζουν με MCD’s και EP’s χωρίς κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον απλά για να δείχνουν ότι υπάρχουν ακόμα. Βέβαια δικαιολογούνται αφού πέρασαν πολλά (δύο ατυχήματα με tour bus και η απώλεια του Doc πίσω από τα τύμπανα) για να καταφέρουν να τελειώσουν το ‘The Beast’, το οποίο αν και φέρει απλό και εντελώς κενό τίτλο, είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα και ευχάριστη δουλειά.
9 συνθέσεις και ένα intro σχηματίζουν ένα δίσκο που σίγουρα δε προσφέρει κάτι διαφορετικό από τον συνηθισμένο ήχο των Vader αλλά κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με τις δύο τελευταίες κυκλοφορίες της μπάντας που είναι σαφώς πιο εύηχες σε ένα ευρύτερο κοινό. Υψηλές αλλά και μεσαίες ταχύτητες, βαριά riffs, καλοστημένο rhythm section και κλασσικά Peter φωνητικά είναι τα κύρια στοιχεία που συναντάμε στα 37 λεπτά του δίσκου. Τι θα μπορούσε να αλλάξει λοιπόν στον ήχο των Vader; Σίγουρα τίποτα δεν αλλάζει ριζικά στον ήχο τούς, αλλά μερικές λεπτομέρειες είναι αρκετά εμφανείς μέσα στη βαβούρα. Αρχικά, όπως ανέφερα ο δίσκος είναι στο νέο-Vader κλίμα, και όχι στα επίπεδα του ωμού ‘De Profundis’. Σαφώς πιο καθαρή παραγωγή, μελωδικά σημεία, παύσεις στα κομμάτια μιας και το συνεχές blastbeat είναι λίγο κουραστικό, πολύ πιο τεχνικά τύμπανα από τον Doc και περισσότερα κιθαριστικά solos αυτή τη φορά.
Η βασική αλλαγή συνεπώς, η οποία είναι πιο αισθητή από τους υπάρχοντες οπαδούς της μπάντας είναι η παρουσία του Darray στα τύμπανα. Είναι γεγονός ότι η παρουσία του Doc είναι ίσως το δυνατότερο κομμάτι της μπάντας, καθώς έπιανε απίστευτες ταχύτητες στα blastbeats και κρατούσε ένα από τα πιο σταθερά ride. Δυστυχώς, και τα δυο αυτά στοιχεία δεν αντικαταστάθηκαν επαρκώς από τον Darray, καθώς τα γρήγορα κομμάτια είναι ελαφρώς πιο αργά, το ride ακούγεται λιγότερο νευρικό από το γνωστό και επίσης η παρουσία των ξεσπασμάτων εκεί που θα τα περιμέναμε απουσιάζουν. Ευτυχώς για μάς, εδώ τελειώνει η μελανή πλευρά. Ο Darray είναι εντυπωσιακότατος στο ‘The Beast’. Το παίξιμο που κάνει στα πατίνια, τα οποία είναι πολλά και σωστά διαλεγμένα είναι φοβερό και γεμίζει επαρκώς τα κενά που άφησε ο Doc. Σε κάθε thrash gallop beat ο Darray αφήνει το hi hat ή το ride και «ζαλίζει» όλα τα splash, bells και crash για αρκετή ώρα βγάζοντας τρομερό ηχητικό αποτέλεσμα. Επίσης βασίζεται αρκετά στα 2 rides τα οποία συνδυάζει σε rolls με αρκετό ενδιαφέρον.
Αυτό που προσφέρουν οι Vader είναι μια μετρημένη καφρίλα που δεν βουτάει σε επίπεδα ζαλάδας όπως ορισμένα συγκροτήματα από Αμερική, με πολύ πιασάρικα beats και riffs, συναρπαστικά drums και όρεξη για «κοπάνημα». Οι Πολωνοί συνεχίζουν να το καταφέρνουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο αυτό καθώς δεν υπάρχει συγκρότημα που να μοιάζει με τον ήχο τους και επίσης επειδή ξέρουν να συμπλέουν με την εμπορική μάζα στο χώρο αυτό. Αρκετά έξυπνοι λοιπόν, αφού έχουν ανοιχτό μυαλό να δεχτούν το σήμερα και να το ενσωματώνουν στο παρελθόν τους και όχι αντιστρόφως...
8
