“Echoes Of A Nightmare” ονομάζεται το καταπληκτικό ντεμπούτο των Σουηδών Moonlight Agony. Και καλύτερη αρχή δε θα μπορούσαν να έχουν. Το νέο συγκρότημα του γνωστού Γερμανο-Σριλανκ-έζου (καλό ε;) πρώην ερμηνευτή των Avalon και των Faro, Chitral “Chity” Somapala έρχεται και μας δίνει ένα δίσκο σκοτεινού συμφωνικού heavy/power που συνάμα είναι και το απαραίτητο διαβατήριό τους για το τρένο της επιτυχίας.
Ο Somapala πρέπει να βρίσκεται σ’ αυτό το δίσκο στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του. Όσοι τον έχετε ακούσει στα προαναφερθέντα συγκροτήματα και τύχει ν’ ακούσετε αυτό το δίσκο είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε ότι ακούγεται καλύτερος από ποτέ. Προσωπικά μου θύμισε πολύ Blind Guardian σε αρκετά σημεία (όπως και η ατμόσφαιρα σε σημεία σημείων). Επιθετικός, λυρικός, μελαγχολικός, όλα σε ένα.
Βοηθός του (στη μίξη) ο Tom Englund (Evergrey) που με μια ογκώδης, καθαρή και “γεμάτη” παραγωγή παίρνει τις κομματάρες των Moonlight Agony και τις μετατρέπει σε κλασικά κομμάτια που θα πρέπει να κοσμούν τη δισκοθήκη των οπαδών του είδους αλλά και του metal γενικότερα. Πολύ καλά ρυθμικά, κα-τα-πλη-κτι-κή δουλειά στα πλήκτρα που άλλοτε φέρνουν στο νου Dimmu Borgir, αλλοτε ατμοσφαιρικό, άλλοτε Children Of Bodom, αλλά πάντα έξυπνα παιγμένα και τοποθετημένα και πολλές ιδέες. Στα τύμπανα, μπάσο, και κιθάρα έχουμε μια άρτια συγχρονισμένη και προσεγμένη δουλειά και ερχόμαστε στο αποκορύφωμα και ατού της μπάντας. Οι πολλές, σωστές, και μη κουραστικές αλλαγές που υπάρχουν μέσα στα κομμάτια. Οι άνθρωποι έχουν πραγματικά φαντασία και στη δομή και στη σύνθεση των κομματιών, αλλάζοντας το ύφος της μουσικής όποτε γουστάρουν.
Χαρακτηριστικά αναφέρω το “Vanished” όπου από ένα heavy σημείο περνάμε σε jazz, μετά σε καταιγισμό από δίκαση και από πίσω το jazz υπόβαθρο σε ένα τέλειο πάντρεμα των 2 ειδών. Ακόμα και polka έχουν βάλει οι αθεόφοβοι, στο “Ghost”, μετά από καθαρό power metal ρεφρέν και μάλιστα πανέξυπνα, μ’ ένα τρόπο που νομίζεις ότι η polka είναι η φυσική συνέχεια του power ρεφρέν. Power, αλλαγή σε progressive που θυμίζει Dream Theater, αλλαγή σε σημείο που φέρνει τα εφιαλτικά σημεία των Dimmu Borgir με τα φοβερά πλήκτρα και τη δίκαση και αλλαγή σε Guardian-ικό ρεφρέν. Απλά μερικά δείγματα του τι γίνεται εδώ.
Δεν βρήκα κάτι πραγματικά αρνητικό στην όλη κυκλοφορία. Άντε το εξώφυλλο για να βρούμε και κανένα ψεγάδι. Κορυφαίες στιγμές τα “Into Darkness” με το Guardianικό refrain, “Icy Plain” με τη μοναδική γυναικεία συμμετοχή στο δίσκο, το ομότιτλο “Echoes Of A Nightmare” και το “Ghost” και το “Vanished”. Ώπα… σημείωσα 5 κομμάτια κι ο δίσκος έχει 8;
8
