Ως γνωστόν στο αμερικάνικο heavy/power metal, υπάρχει ένα όνομα που καλύπτει τα πάντα: Nevermore. Και μάλιστα υπάρχουν προεκτάσεις προς progressive metal και death metal μεριά αλλά ας μην επεκταθούμε. Επί του νέου δίσκου των Jag Panzer, αυτό που μπορεί κανείς να πει μονομιάς είναι ότι δεν ξεφεύγει από τον παραπάνω κανόνα. Είπαμε: καλύπτει τα πάντα ένα όνομα…
Σύμφωνοι, αλλά γιατί να προσπαθεί κάποιος να τους μοιάσει τόσο πολύ; Και μάλιστα κάποιος που έχει πάνω από 15 χρόνια παρουσίας, και τέλος πάντων υποτίθεται ότι έχει κάποια μουσική προσωπικότητα. Συν τοις άλλοις, η πεντάδα από το Colorado κοιτάζει και προς άλλες κατευθύνσεις για να αφομοιώσει επιρροές. To δεύτερο κομμάτι του δίσκου με τίτλο “The Mission” μοιάζει σα να βγήκε από το ‘Accident Of Birth’ του Dickinson. Το τρίτο “Vigilant” έχει συναίσθημα πολύ κοντινό με εκείνο που κυριαρχεί στο ‘Astronomica’ των Crimson Glory. Φυσικά τα φωνητικά του ταλαντούχου μεν, αμφιλεγόμενης πρωτοτυπίας δε, Harry “The Tyrant” Conklin παραπέμπουν συχνά πυκνά στον μεγάλο Warrel Dane, όχι τόσο από απόψεως χροιάς αλλά τεχνικής.
Το άλλο σχήμα που φαίνεται να αγαπούν τόσο ο «ιδρυτικός» κιθαρίστας Mark Briody, όσο και ο έτερος «εξάχορδος» Chris Broderick είναι οι Symphony X. Φυσικά και δεν υπάρχουν αντίστοιχα συμφωνικά στοιχεία, αλλά οι κιθάρες στρέφονται προς τα εκεί αρκετά, όπως η συνθετική τεχνοτροπία σε κομμάτια όπως το “Tempest”.
Όσο και αν οι επιρροές είναι καλοδεχούμενες μέχρι ενός σημείου, αυτό που αν πάσχει τότε προκαλεί σχετική αδιαφορία είναι η αποτελεσματικότητα των συνθέσεων ανεξαρτήτως ύφους. Αποτελεσματική είναι η σύνθεση που αιχμαλωτίζει τον ακροατή, τον κάνει να ζητάει και άλλο, τον προβληματίζει κλπ. Ο κατάλογος με τις κλισέ εκφράσεις που φωτογραφίζουν μια σύνθεση που «λέει», δεν έχει τελειωμό. Ε λοιπόν, στο ‘Casting The Stones”, τέτοιες στιγμές αποτελούν μια μειοψηφία με πρωτοστάτες το “Battered & Bruised”, ίσως και το “Cold”.
To μόνο λυπηρό για έναν μουσικό συντάκτη είναι πως αναγκάζεται να «σημαδέψει» προς το συνθετικό τομέα που πονάει (πλέον) το σχήμα, και να αφήσει για το τέλος την πραγματικά αψεγάδιαστη κιθαριστική δουλειά και την συνολική μουσική ποιότητα. Ναι, ο ήχος φέρει τη σφραγίδα του Jim Morris και των Morrisound Studios, ναι μουσικά «αλφαδιάζει» από κάθε οπτική γωνία, ναι είναι αρκούντως ρυθμικός, μελωδικός και αρμονικός (το τρίπτυχο που ορίζει τη…μουσική). Αλλά υπάρχει ένα «αλλά» που τονίζει την απουσία έμπνευσης και τη…πλαστογραφία ξένων υπογραφών.
5
