Οι Seven Witches επιστρέφουν με το ‘Year Of The Witch’, ο οποίος είναι και ο πέμπτος δίσκος τους τα τελευταία έξι χρόνια. Ιδρυτικό μέλος και βασικός συνθέτης ο Jack Frost (κιθάρα), γνωστός από τη συμμετοχή του σε Savatage και Metalium. Στα φωνητικά, όπως και στο ‘Passage to the Other Side’ (2003) o James Rivera στο πρόσωπο του οποίου φαίνεται να βρήκε ο Frost τον ιδανικό ερμηνευτή. Το line-up συμπληρώνεται από τον Dennis Hayes στο μπάσο και τον Jeff Curenton στα τύμπανα ο οποίος όμως δεν πρόλαβε την ηχογράφηση του δίσκου όπου παίζει ο Craig Anderson σαν session μουσικός. Ο Joey Vera (Armored Saint, Anthrax, Fates Warning, Engine) θα συνεχίσει να συνεργάζεται με το συγκρότημα προσφέροντας στο συνθετικό τομέα κυρίως.
Μουσικά η λέξη εξέλιξη δεν πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στο λεξιλόγιο των Seven Witches. Από την άλλη όμως δε νομίζω ότι και οι ίδιοι την επιδιώκουν καθώς φαίνονται απόλυτα ευχαριστημένοι από το κλασσικό heavy metal με πολλές 80’s αναφορές που παίζουν. Πολλά στοιχεία και από αμερικανικό power επίσης, ενώ ο Frost ισχυρίζεται ότι περιλαμβάνουν και progressive στοιχεία τα οποία εγώ δεν αντιλήφθηκα. Η απόδοση όλων των μελών κυμαίνεται σε πολύ υψηλά επίπεδα, η παραγωγή επίσης, όμως τα κλισέ δεν αποφεύγονται. Ιδιαίτερα μνεία αξίζει ο Rivera καθώς ανταποκρίνεται άψογα στο ρόλο του και δείχνει πόσο ευρύ φωνητικό φάσμα μπορεί να καλύψει. Χαρακτηριστικό του δίσκου εξάλλου είναι και τα διπλο-ηχογραφημένα (high pitch & low pitch) φωνητικά.
Το “Metal Asylum” είναι το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο, όχι με τον καλύτερο τρόπο ομολογουμένως, καθώς πρόκειται για μια σύνθεση που μουσικά δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Το κομμάτι αποκτά ενδιαφέρον αν προσέξετε του στίχους όπου γίνεται αναφορά σε αρκετά “ιερά τέρατα” της rock μουσικής που έχουν επηρεάσει τον Frost. Judas Priest, Sabbath,Thin Lizzy, Uriah Heep, Motorhead, Slayer (με τον Rivera να κάνει φωνητικά αλά Lemmy και Araya αντίστοιχα) και Dickinson («scream for me Long Beach») αναφέρονται μεταξύ άλλων δίνοντας στο κομμάτι ένα πιο χαβαλετζίδικο τόνο. Από τα υπόλοιπα ξεχωρίζουν σχετικά τα “Cries of the Living” και “Can’t find My Way” και φυσικά το “Jacob” το οποίο αποτελεί την κορυφαία στιγμή του δίσκου. To “If You Were God” που έχει ουσιαστικά γραφτεί από τον Dave Ellefson (ex-Megadeth) είναι μάλλον απογοητευτικό.
Το “Jacob” είναι ένα concept κομμάτι και χωρίζεται σε οκτώ πράξεις (tracks 7-14 από τα οποία όμως τα τέσσερα είναι εισαγωγές). Αν μάλιστα εξαιρέσουμε και το πολύ καλό “Circles” καθώς είναι μια πιο ήρεμη εκδοχή του “Can’t find My Way”, μένουν ουσιαστικά τρία κομμάτια. Το θέμα του “Jacob” ασχολείται με το τι γίνεται όταν πεθάνεις και πώς το αντιλαμβανόμαστε, επηρεασμένο όπως λέει και ο Frost από την ταινία “Η Έκτη Αίσθηση”. Αν και το concept δεν πείθει ιδιαίτερα, μουσικά είναι σίγουρα η πιο δυνατή σύνθεση και ανεβάζει ελαφρώς την ποιότητα του συνόλου.
6
