Αααααουουουάααααα! Πανζουρλισμός. Kαι εδώ συμβαίνει κάτι αντίστοιχο με άλλα συγκροτήματα-θρύλους της σκληρής μουσικής, που παρά το…προχωρημένο της ηλικίας, παίζουν πολύ πιο δυναμικά από νεότερούς τους. Πιο συγκεκριμένα, το ‘Lionheart’ των Saxon σφύζει από ενέργεια τόσο που αναρωτιέσαι για τη γονιδιακή ταυτότητα του Biff Byford (μα καλά τις κραυγές είναι αυτές στα 50 του;) και του Paul Quinn.

Φυσικά δεν είναι μόνο θέμα γονιδίων των δύο αυθεντικών «Σαξόνων», αλλά και της έλευσης ενός drummer-μηχανή. O λόγος για τον Jorg Michael που «την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια» από το Strato-τρελοκομείο και παίρνει μέρος σε μια κατάσταση αντίστοιχη του ‘Painkiller’. Κοντά 1990, οι Judas Priest χρειάστηκαν έναν σοβαρό (επιτέλους) drummer για να πλαισιώσουν τις μανιασμένες συνθέσεις τους, και τον βρήκαν στο πρόσωπο του Scott Travis. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και εδώ, παρόλο που ο Michael δίνει αρκετό χώρο στο βασικό σχήμα και μόνο ενίοτε «του δίνει και καταλαβαίνει».

Το πιο τυπικό παράδειγμα είναι το θυελλώδες εναρκτήριο “Witchfinder general” στο οποίο μάλιστα ο Biff ακούγεται έντονα σαν τον Andi Deris, καθώς και το “To live by the sword” που θυμίζει τις Running Wild μέρες του Γερμανού drummer. Φαίνεται επίσης ότι ο γεμάτος ενέργεια Doug Scarratt ταιριάζει ακόμα καλύτερα με τον Michael παρά με τον έτερο Γερμανό Fritz Randow που αντικατέστησε. Παράλληλα το σχήμα εξακολουθεί και βασίζεται με απόλυτη επιτυχία στην ελκυστική αντίθεση που προκαλεί η διαφορά στα κιθαριστικά στυλ των Quinn και Scaratt. Κομμάτια όπως το κορυφαίο του δίσκου, το ομώνυμο “Lionheart”, απεικονίζουν άριστα τη σύμπραξη ενός μελωδικού κιθαρίστα (Quinn) και ενός «ξυραφιού» (Scarratt).

Γενικώς έχουμε να κάνουμε με ποικιλόμορφο ηχητικά δίσκο, όπου πάντως ξεχωρίζουν οι τυπικές / νοσταλγικές συνθέσεις “Lionheart” και “English man’o’war” που παραπέμπουν σε εποχές ‘Crusader’ και ‘Wheels Of Steel’ αντίστοιχα. Βλέπετε οι Saxon ήταν είναι και θα είναι το δίδυμο Byford / Quinn. Παρ΄όλα αυτά, το ατού του δίσκου και αυτό που «πουλάει» είναι η καινοτομία, η ενέργεια, η καλή διάθεση και ο όγκος σε κομμάτια όπως το “Searching for Atlantis” που είναι ικανά να διαλύσουν το σβέρκο σας. Ειδικότερα το τελευταίο βασίζεται στο βαρύτερο riff που έχουν παρουσιάσει ποτέ…

Καταφέρνοντας να γεφυρώσουν το πρόσφατο με το μακρύ παρελθόν τους, οι Saxon πετάνε το γάντι. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;


8