Τα όσα έχουν κατά καιρούς γραφτεί για φαντάσματα και μετενσαρκώσεις των Psychotic Waltz καταρρίπτονται κάθε φορά που βγαίνει νέος Deadsoul Tribe δίσκος. Η αύρα όμως είναι υπαρκτή. Συνοδεύεται όμως από επιρροές από κάτι εξίσου εγκεφαλικό με ρίζες στη δεκαετία του ΄90. Το όνομα Tool λέει κάτι; Όχι τόσα πολλά όσα εκ πρώτης ακροάσεως, καθότι υπάρχει μόνον ένας Danny Carey. Και αν πίσω από το drum kit δεν υπάρχουν περιθώρια σύγκρισης ούτε καν επιρροής, στα φωνητικά και στο τρόπο έκφρασης, το πατρόν του Maynard James Keenan κάνει δουλειά. Φυσικά και ποιος λέει ότι ο Keenan δεν είχε επηρεαστεί κάποτε από τον Buddy Lackey. Επομένως όλα αυτά έχουν κατατοπιστικό χαρακτήρα και τίποτα περισσότερο.

Η ουσία βρίσκεται στο κατά πόσον το ‘The January Tree’ εκπληρώνει τις προσδοκίες όσων έχουν εντρυφήσει την έννοια της εγκεφαλικής μουσικής, είτε αυτή προέρχεται από τους Psychotic Waltz, είτε από τους Tool. Και δεν τίθεται θέμα μουσικών τεχνικών και κανόνων. Δε θα μιλάγαμε για εγκεφαλική μουσική τότε. Ναι, ο δίσκος εκπληρώνει τις προσδοκίες, κυρίως μέσω 4-5 συνθέσεων που ξεχωρίζουν με άνεση από το σύνολο των δέκα. Ίσως εδώ εντοπίζεται το όποιο μειονέκτημα του δίσκου, που έχει να κάνει με τις συνθετικές ανισότητες που τον χαρακτηρίζουν, καθώς οι μέτριες στιγμές δε λείπουν, ενώ το αναπροσαρμοσμένο (από το ‘The Strange Mind Of Buddy Lackey’) “Just like a timepiece” δεν έχει να πει πολλά πράγματα.

Όμως, οι πέντε διαδοχικές συνθέσεις στις θέσεις 3,4,5,6,7 κυριολεκτικά απογειώνουν το δίσκο. Είτε όταν έχουμε την αμεσότητα των Tool απομονωμένη στο “The love of hate”. Είτε όταν κυριευόμαστε από μνήμες του ‘Aenima’ ανακατεμένες με τη στοιχειωμένη φωνή του Lackey στο “Why?”. Eίτε όταν ακούμε μια…σχεδόν Queensryche σύνθεση “The coldest days of winter” παρμένη από το συρτάρι της πρόσφατης εποχής ‘Q2K’ με τον Lackey να «φωνάζει» ότι έχει λιώσει στις ακροάσεις την ατμοσφαιρική εκδοχή του πολυδιάστατου Geoff Tate. Είτε για το “Wings of faith” που πολύ απλά πρόκειται για την πρόοδο του…προοδευτικού metal, του metal που κάνει κτήμα του τα «μπλιμπλίκια» ενώ ταυτόχρονα αποδίδει φόρο τιμής σε στιγμές των Coroner και γιατί όχι των Voivod. Όσο για το “Toy rockets” κινείται στο ίδιο Tool μοτίβο, και πάλι όμως διακατέχεται από μια αμεσότητα που συναρπάζει.

Τώρα που το σκέφτομαι, o μισός δίσκος σκίζει και ίσως βιάστηκε να τον κυκλοφορήσει ο τύπος. Είναι σαφές ότι το πηγάδι έμπνευσης δε στερεύει, απλά θέλει το χρόνο του για να αποδώσει τα αναμενόμενα. Ακόμα και με τα δεδομένα που έχουμε όμως, ο δίσκος είναι ήδη στους καλύτερους της χρονιάς, απλά δε ξέρω πόσο μακριά θα πάει η βαλίτσα με τους Tool. Χωρίς να μας χαλάει πάντως…

8