Γραπώστε το χωρίς δεύτερη σκέψη. Μην κρυβόμαστε. Η τακτική, τουλάχιστον στη κουβέντα, είναι αρκετά στρωτή. Ο δίσκος πατάει καταρχήν σε προγενέστερες απόπειρες που κατάφεραν επιτυχώς να καταρρίψουν όλα μα όλα τα στερεότυπα του ακραίου ήχου. Και πώς να μην γίνεται αυτό όταν ο Eric Forrest είχε 5 δημιουργικά χρόνια με τους Voivod, έστω στην άχρωμη για το σχήμα περίοδο των 90’s.
Κατά δεύτερον, ο δίσκος έχει χωνέψει εναλλακτικές απόπειρες στο ίδιο θέμα, όπως έχουν γίνει από τους Coroner έως τους Fear Factory, ενώ για λόγους μόδας (;;) δεν λείπουν ούτε κάποια «σουηδικά» κιθαριστικά θέματα, ούτε και κάποιοι «σιδηρόδρομοι» στην εξάχορδη. ‘Όλα αυτά βέβαια δεν έχουν καμία λογική ούτε χρονική συνέχεια, καθώς συνυπάρχουν με μια αλλόκοτη πλην όμως ισοπεδωτική διάταξη, που πολύ απλά δεν αφήνει τον ακροατή να αδιαφορήσει ούτε δευτερόλεπτο.
Το techno-thrash (με νύξεις σε όλο το φάσμα ακρότητας βέβαια) στο οποίο επιδίδονται οι τρεις τύποι (Kevin 131, Tim Gutierrez, Eric Forrest) του Project: Failing Flesh έχει έναν αρκετά πιο «βιομηχανικό» τόνο, αν και ρόλο παίζουν και τα προγραμματισμένα τύμπανα. Ως προς τα τελευταία, σημαντικό ρόλο παίζει η αντιμετώπιση του ακροατή: αν δεν επιτρέψεις να «σου την σπάσουνε», τότε κανένα πρόβλημα. Και σιγά μην επιτρέψουμε να γίνει τέτοιο «σπάσιμο». Είναι σαν να βλέπουμε το χέρι, και όχι αυτό που μας δείχνουνε. Τι μας δείχνουνε;
Μουσικά μας δείχνουνε την αναθεώρηση του ακραίου ήχου. Αγνοούν επιδεικτικά όλα τα σημάδια κορεσμού του νέο-death metal ήχου. Ως γνωστόν τα σχήματα με «καφρέ» φωνητικά ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια, αλλά πολύ λίγα έχουν ισάξιους του Eric Forrest, ενώ ακόμα λιγότερα ηχούν τόσο απόκοσμα, όχι με την έννοια της «πρασινίλας» αλλά του «πνιγμού», της έλλειψης ζωτικού χώρου. Ambient metal; Nαι.
Στιχουργικά έρχονται να επιβεβαιώσουν το σκεπτικό ότι πίσω από δίσκους υψηλής μουσικής νοημοσύνης, κρύβονται και αντίστοιχου επιπέδου στίχοι. Αξίζει να ασχολείται κανείς λίγο παραπάνω με «προβληματισμένους» στίχους παρά για εκείνους για «αιθέρια έλαια, νεράιδες και δράκους του βορρά». Ο «προβληματισμός» που έχει να κάνει με την βιομηχανία μοσχευμάτων από θύματα ασθενειών, ατυχημάτων ή…γιατρών, ξεδιπλώνεται στις 9 συνθέσεις του δίσκου και υποστηρίζεται από ένα μακροσκελές κείμενο στη μέση του booklet που κοιτάει τα πράγματα από ηθικής πλευράς. Διαβάστε και ξύστε λίγο το κεφάλι σας.
Ο δίσκος κλείνει με μια διασκευή στο “Warhead” των Venom, ξέρετε, από αυτές που πραγματικά δικαιολογούν τον όρο «διασκευή». Η ουσία του ‘A beautiful sickness’ βρίσκεται αλλού όμως, κάτω από τη ταμπέλα “thinking man’s music”…
8
