Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, διανύω την τέταρτη και τελευταία ακρόαση / μαχαιριά του νέου δίσκου του Ronnie James Dio. Τέταρτη, διότι θέλω να είμαι απόλυτα δίκαιος αλλά δεν αντέχω και για πέμπτη. Τελευταία, διότι δεν πρόκειται να επιτρέψω σε αυτό το χάλι να μου καταστρέψει την εικόνα που έχω τόσα χρόνια για μια τε-ρά-στι-α φωνή. Και μαχαιριά, γιατί από την πρώτη στιγμή…γρατσουνίστηκα και ξίνισα ενώ πλέον απλά δεν το αντέχω άλλο. Να πάρει!
Η φωνή του μεγάλου Dio εξακολουθεί να είναι συγκλονιστική, ακόμα και μέσα από τις μετριότατες συνθέσεις που περιέχονται στο ‘Master Of The Moon’. Στη παραπάνω πρόταση συνοψίζονται τα όσα συμβαίνουν στο δίσκο. Αν το επιτρέπουν τα…γονίδιά σου και προσέχεις, τότε τη φωνή σου μπορείς να την κρατήσεις αστέρι. Το ίδιο όμως δεν συμβαίνει και με τη έμπνευση η οποία έχει τη τάση να εξαφανίζεται απροειδοποίητα. Για παράδειγμα, ωραίο έως υπέροχο το βασικό θέμα του ομώνυμου κομματιού, αλλά ποιος έκοψε έτσι το ρεφρέν; Και χάθηκε ένας άλλος (επιτέλους!!) κιθαρίστας να σταθεί σε μια μεγάλη φιγούρα της μουσικής; Το αρχικό riff του βετεράνου Craig Holdy στο “The end of the world” του το δάνεισε ο Malcolm Young; Ίσως να το είχε βουτήξει ο drummer Simon Wright όταν ήταν στους AC/DC. Συνεπάγεται ότι λόγω μουσικού ύφους, ο εν λόγω drummer δε μπορεί να ταιριάξει με τη μουσική που οφείλει –με βάση τη προϊστορία του- να προσφέρει ο Dio.
Με πιο απλά λόγια, ο δίσκος κυριεύεται από αργόσυρτες (τάχα μου υπέρβαρες) και συνάμα άνευρες συνθέσεις που διόλου ταιριάζουν στον Dio που ξέρουμε και θέλουμε να ακούμε. Συν τοις άλλοις, επιλέγοντας τον δρόμο του αργόσυρτου rock, το σχήμα δε ρισκάρει πουθενά, δε πειραματίζεται πουθενά και είναι σαφές ότι «μούρες» όπως ο Rudy Sarzo (μπάσο) εκτελούν διαδικαστικά τα μέρη τους, παίρνουν την επιταγή τους και «άντε να κάνουμε και τη περιοδεία να τελειώνουμε». Ο δίσκος έχει έντονα μισθοφορικό χαρακτήρα, δεν φαίνεται κανενός ίχνος φρεσκάδας πουθενά και μόνο όταν ανεβαίνουν οι ταχύτητες σε 2-3 κομμάτια δείχνει να ισιώνει η κατάσταση και αυτό μόνο συγκριτικά με τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου…
Κοντολογίς, η λογική λέει ότι ο δίσκος μπορεί να αγνοηθεί με χαρακτηριστική ευκολία και τυπικά έχει ενδιαφέρον μόνο για όσους είναι δηλωμένοι οπαδοί κλπ. Ακόμα και γι’ αυτούς όμως, θα αποτελέσει μια μάλλον δυσάρεστη εμπειρία.
4
