Ας τεθεί απλά: το ‘Subsurface’ είναι μάλλον η κορυφαία metal κυκλοφορία τα τελευταία χρόνια (τελικά η Inside Out δεν κάνει λάθη…). Είναι επίσης ό,τι ποιοτικότερο μπορεί να διαλέξει κανείς κυκλοφορίας 2004 στο χώρο του rock γενικά. Μεγάλη κουβέντα; Ίσως για κάποιον που δεν το έχει ακούσει, καθόλου για κάποιον που το έχει βιώσει. Κάτω από την στέγη του progressive metal, χωράνε ακροατές rock, hard rock, prog rock, power metal, melodic metal και πάει λέγοντας. Κάτω από τη στέγη των Άγγλων Threshold συγκεκριμένα, χωράνε όλοι εκείνοι που ψάχνουν έναν κορυφαίο δίσκο σκληρής μουσικής. Ή πιο απλά, χωράνε όλοι εκείνοι που ψάχνουν για ποιότητα χωρίς περιορισμούς στο ύφος. Ναι, οι Threshold είναι κάτι σαν τους Dream Theater: μπορούν κινήσουν το ενδιαφέρον μουσικόφιλων από διάφορες σχολές (φυσικά μιλάμε για νοήμονες ακροατές που κατά συνέπεια ακούν μουσική και όχι σαχλαμάρες…).
Με αυτό το δίσκο, το σχήμα προκαλεί δέος παρ΄όλο που δεν πρόκειται για κάποιο θηρίο. 10 χρόνια καριέρας και ουσιαστικά δεν έχει σταθεί στα πόδια του. Καιρός να το κάνει. Και θα το κάνει απλά και μόνο βασιζόμενο σε μια από τις πιο εμπνευσμένες συνθέσεις των τελευταίων ετών: “Mission profile”. Συζητάμε ίσως για την καλύτερη prog/power metal σύνθεση που έχει κυκλοφορήσει εδώ και χρόνια. Και δεν είναι μόνο τα 8 λεπτά μουσικής που καθηλώνουν με το συνδυασμό αμεσότητας αλλά και τεχνικής. Είναι και οι στίχοι. Στίχοι που σε κριτικό πνεύμα πλησιάζουν εκείνους του (ω τι έκπληξη) ‘Operation: Mindcrime’ και επιβεβαιώνουν τη διαχρονικότητα της σκέψης των Queensryche αλλά και την οξυδέρκεια που διακρίνει και σύγχρονους καλλιτέχνες.
“We know although we try to justify the means, the truth behind the end remains unseen, and while we all assume we all agree, we’re giving up the freedom to be free”. Δάκρυα συγκίνησης; Υπάρχει ελπίδα. Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται, που βλέπουν την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν στα μάτια τον Οργουελικό εφιάλτη του Μεγάλου Αδελφού. Αυτοί οι άνθρωποι αντιδρούν, δόξα τω Θεώ. Και συνθέτουν μνημειώδη κομμάτια μουσικής στην προκειμένη.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Τα 5 πρώτα κομμάτια (προσέξτε το 10λεπτο “The art of reason”) αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα της κλάσης της μπάντας. Της μπάντας που φτύνει κατάμουτρα την προπαγάνδα των ΜΜΕ, της αστυνόμευσης της σκέψης (την οποία έχει προβλέψει εδώ και χρόνια ο Κώστας Καββαθάς μέσα από τους 4Τροχούς…), της διαστρέβλωσης της λογικής εις το όνομα του πολιτικώς ορθού. “Political correctness: a foil for our minds, a false exoneration to cover up the crimes”. Είναι τόσο δύσκολο να αγνοήσει κανείς τους στίχους και να τους αφήσει έξω από μια δισκοκριτική. Οι στίχοι αυτοί αποτελούν μοναδική κατάθεση στα χρονικά του metal, αποτελούν μια ανανέωση του χαστουκιού που κατά καιρούς έχουν δώσει άλλα ευφυή σχήματα στο κοινό τους. Τα 5 αυτά κομμάτια αποτελούν το σύγχρονο soundtrack για τον φίλο της μουσικής με κοινωνικές ανησυχίες: τον συνειδητοποιημένο metalhead δηλαδή. Και ταιριάζουν γάντι στη περίπτωση του Έλληνα που είδε πρόσφατα τη χώρα του να μπαίνει στο παγκόσμιο χάρτη παρακολούθησης και καταπάτησης δικαιωμάτων (το μοναδικό πραγματικό κακό των Ο.Α.).
Εκτός από τα 5 πρώτα, υπάρχουν και άλλα 4 για το σύνολο της μίας ώρας μουσικής περίπου όπου ξεδιπλώνεται το ταλέντο και η χημεία μεταξύ των έξι μελών του σχήματος. Τη παράσταση κλέβει ο Andrew ‘Mac’ McDermott που διεκδικεί μία από τις πρώτες θέσεις ανάμεσα στους σύγχρονους ερμηνευτές. Πεντακάθαρη και παντοδύναμη φωνή που πλησιάζει σε τεχνική εκείνη του D.C. Cooper ενώ είναι «μαγεία» όταν συνοδεύεται από πολυφωνικά φωνητικά. ‘Ετσι, εκτός από το πρώην σχήμα του μεγάλου D.C., τους Royal Hunt δηλαδή, το ηχοτοπίο έχει κάτι από Dream Theater, Symphony X, Rage, Savatage αν και τα γούστα των μελών του σχήματος κινούνται σε πιο prog rock μονοπάτια. Ονόματα όπως Led Zeppelin, Rush, Genesis, Deep Purple, Queen, Pink Floyd, Fates Warning φέρονται ως επιρροές των μελών του. Παράλληλα, ο υπεύθυνος για ορισμένα υπέρβαρα riffs, Nick Midson αρέσκεται στους Testament και Trouble. Γιατί αναφέρονται όλα αυτά; Μα για να δείξουν και να τονίσουν πόσο καλό χωνευτήρι αποτελούν οι έξι Άγγλοι με τον “πληκτρά” Richard West να έχει τα περισσότερα συνθετικά credits.
Ολοκληρώνοντας μια μακροσκελή κριτική το μόνο που αξίζει να υπογραμμιστεί είναι η αναγκαιότητα του να βρεθεί ο εν λόγω δίσκος στις δισκοθήκες όλων για να δηλώσει παρόν ως η εξυπνότερη metal κυκλοφορία εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. Πρόκειται ήδη για κλασσικό, πρόκειται ήδη για σημείο αναφοράς στη πορεία της σκληρής μουσικής. Υμνολόγιο ή όχι, αυτή η κριτική είναι 100% ειλικρινής. Το πόσο η συναισθηματική φόρτιση (βλ. πώρωση, αλαλούμ, πανηγυρισμοί) επηρεάζει την ειλικρίνεια είναι μεγάλη ιστορία…
10
