Κοινά γνωρίσματα εκείνων που αποκαλούμε «δισκάρες», ανεξαρτήτως μουσικού ύφους, είναι ότι από το πρώτο άκουσμα περνάνε ένα vibe στον ακροατή, τον ρουφάνε, τον βάζουν «μέσα» στα κομμάτια, τον κάνουν να τραγουδάει ασυναίσθητα στα «αλαμπουρνέζικα» αν δε ξέρει τους στίχους, τον κάνουν να κουνιέται στο ρυθμό είτε είναι «ντου-μπα ντουντου-μπα» είτε μανιασμένη δίκαση.
Αν δε μια δισκάρα έχει και βρετανική προέλευση και ταξινομείται στον ευρύτατο χώρο του μελωδικού και πομπώδους hard rock, τότε τα παραπάνω ταιριάζουν καλύτερα στο παζλ. Και αυτό γιατί ο βρετανικός ήχος ήταν και εξακολουθεί να είναι μοναδικός και τόσο αναγνωρίσιμος στο να βγάζει θετική διάθεση στον ακροατή και να τον οδηγεί σε τραγούδι, κούνημα και τα ρέστα. Το παράδοξο είναι πως το ‘Brand New Morning’ των Magnum έχει σκοτεινότατο εξώφυλλο και πιθανότατα σαρκαστικό στιχουργικό περιεχόμενο, τουλάχιστον στο εναρκτήριο και ομώνυμο κομμάτι του δίσκου.
Η ουσία είναι πως συνολικά η δουλειά της πεντάδας από το Birmingham είναι ισοπεδωτική και στέλνει αδιάβαστους όσους μιλάνε για κορεσμό του rock. Μάλιστα είναι ένας πρώτης τάξεως μάθημα προς όλους εκείνους τους «νέο-βρετανούς» ροκάδες της πλάκας για το πώς παίζεται αυτή η μουσική. Τελεία και παύλα. Το rock παίζεται έτσι! Και όλα όσα ακούγονται για πρόοδο ενάντια στο δεινοσαυρισμό είναι κουραφέξαλα.
Γιατί; Μα επειδή ο Tony Clarkin με τις συνθέσεις του ικανοποιεί πλήρως την έννοια του λήμματος “rock”. Συνεπώς, επιπλέον πειραματισμοί στο όνομα της προόδου είναι γραφικοί στον ιερό χώρο του γνήσιου βρετανικού rock. Ναι, παίζουν κλασσικά οι 5 Αγγλάρες (θα ψαρώσετε με τον πληκτρά-γίγαντα Mark Stanway), αλλά ταυτόχρονα έχουν τόσο χαρακτηριστικό ήχο όχι μόνο ως Βρετανοί αλλά και ως συγκρότημα που απλά επιβεβαιώνει το κανόνα του «ο παλιός είναι αλλιώς». Και πώς να μην είναι σχήμα με 25 χρόνια καριέρας, με περιοδείες παρέα με Judas Priest, Whitesnake, Def Leppard; Και πώς να μην είναι ένα σχήμα που ουσιαστικά ήταν μέσα στο NWOBHM παρέα με outsiders όπως οι Tygers Of Pan Tang; Μην έχετε αυταπάτες. Το όνομα Magnum είναι συνώνυμο του βρετανικού ήχου, είναι το αγαπημένο hard rock σχήμα του «μεταλλά» που έχει λατρέψει αυτά που έβγαλε η Γηραιά Αλβιώνα όταν ακόμα κατοικείτο από ψυχάρες…
Ναι, έχει αλλάξει αυτό εκεί το νησί και έχει αλλάξει και η μουσική του κουλτούρα. Γι’ αυτό και δισκάρες σαν αυτόν δεν θα βρείτε από νέα σχήματα, παρά μόνο από παλιούς σιτεμένους Αγγλάρες, θαμώνες των pubs, λάτρεις της ξινίλας της μπύρας και κατόχους (βασικά ο τεράστιος Tony Clarkin) εκείνου του μοναδικού χαρίσματος που όλοι οι μουσικοί θα ήθελαν να έχουν: της συγγραφής κομματιών που κουνάνε εσένα και όλο σου το είναι ολόκληρο ρε γαμώτο!
9
