Μια νέα πρόταση στο χώρο του ατμοσφαιρικού ή (όπως επίσης έχει συνηθιστεί να λέγεται) gothic/dark metal είναι κι αυτή των Ad Vitam Aeternam. Μια μπάντα όμως που υπάρχει από το 1999 και λόγω των πολλών αλλαγών στη σύνθεσή της τώρα μπόρεσε να κυκλοφορήσει την πρώτη της δουλειά. Και το ότι είναι η πρώτη τους δουλειά είναι και το μόνο “καινούργιο” που προσφέρουν. Γιατί περισσότερες καινοτομίες δεν υπάρχουν.
Το ‘Abstract Senses’ λοιπόν, είναι το ντεμπούτο της εξάδας από τη Γαλλία. Όχι και τόσο συνηθισμένοι σε metal κυκλοφορίες γενικότερα και ειδικότερα σ’ αυτό το είδος από τη χώρα (πελάτισσα πλέον στη μπάλα), ήμουν ειλικρινά περίεργος να δω τι μπορούν να προσφέρουν. Και αυτό ήταν αρκετά καλό. Ατμοσφαιρικό metal με την κλασική πλέον χρήση γυναικείων και brutal φωνητικών. Μια ατμόσφαιρα και το στυλ της μουσικής γενικότερα που φέρνει σε σημεία στο πρώτο ομώνυμο άλμπουμ των Theatre Of Tragedy και σε άλλα σημεία στο επίσης ντεμπούτο των After Forever, το πολύ καλό ‘Prison Of Desire’. Υπάρχει όμως μια διαφορά επιπέδου.
Σ’ αυτό ίσως να ευθύνεται και η αρκετά μέτρια παραγωγή, την οποία όμως την έχουν επιμεληθεί οι ίδιοι, αφού μετά την ολοκλήρωση του δίσκου υπέγραψαν σε εταιρία. Τα γυναικεία φωνητικά της Celine είναι αρκετά καλά, όπως επίσης και τα brutal του Fabien, καθώς και η δουλειά που έχει γίνει στον συγκεκριμένο τομέα. Ωραία δεύτερα και τρίτα φωνητικά, εναλλαγές γυναικείων και brutal (είπαμε… κλασικά πράγματα!) και αρκετά καλές μελωδικές γραμμές. Και αυτό είναι το ατού του δίσκου. Οι μουσικές ικανότητες των μελών της μπάντας παρά την ηλικία τους (από 26 μέχρι 32) δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν είναι και άθλιες φυσικά, αλλά υπάρχουν σημεία που φαίνεται ότι χρειάζονται δουλειά… χωρίς αυτό να ενοχλεί την ακρόαση του δίσκου. Τα πλήκτρα και η γενικότερη χρήση τους από την ιδρύτρια της μπάντας Cathy είναι ανεκτό επίπεδο και δίνει αυτό που χρειάζεται το είδος. Ωραία και απλά θεματάκια στο πιάνο και δημιουργία ατμόσφαιρας και “πλάτης” για τους υπόλοιπους. Οι οποίοι με τη σειρά τους… γεμίζουν τα κομμάτια. Τίποτα παραπάνω. Κι αυτό είναι εμφανές στα λίγα σημεία που είναι χωρίς φωνητικά. Καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω. Ίσως τα “Picture Of Dorian Gray”, “In The Throes Of Apocalypse” και “Abstract Senses” να είναι λίγο πιο πάνω από τα υπόλοιπα, με το τελευταίο να αποτελεί επίσης και το πιο ενδιαφέρον του δίσκου.
Σε γενικές γραμμές η πρώτη αυτή απόπειρα των Γάλλων με ικανοποίησε αρκετά. Όμως το ατμοσφαιρικό metal είναι ένας χώρος που η επιτυχία με την αποτυχία και το καλό από το «θεοβάρετο» χωρίζονται από μια λεπτή γραμμή. Προς το παρόν αυτή τη γραμμή δεν την περνάνε. Επειδή όμως ο χώρος έχει καιρό να βγάλει κάτι το πραγματικά ξεχωριστό από άποψη ονομάτων κι επειδή αποτελεί κι από τους αγαπημένους μου, όσο αναλώνουν τα χιλιο-παιγμένα δεν θα ξεχωρίσουν από τη μάζα των συγκροτημάτων που κάνουν το ίδιο.
5
