Η νέα δισκογραφική απόπειρα υπό την ταμπέλα The Dillinger Escape Plan έχει την τύχη να συνοδεύεται από ένα κατατοπιστικότατο εξώφυλλο. Ρίξτε του μια προσεκτική ματιά. Εστιάστε καλύτερα. Αφήστε τη φαντασία σας να δουλέψει, ψάξτε να βρείτε τι κρύβεται πίσω από ένα έργο που θα έκανε ο Salvador Dali αν ζούσε στον 21ο αιώνα. Κάντε τώρα την αντιστοιχία με ένα ηχοτοπίο και έχετε μια πρώτη εκτίμηση του τι σας επιφυλάσσουν οι βετεράνοι (πλέον) της ακρότητας.

‘Miss Machine’ είναι ο τίτλος που διάλεξε το «τρελοκομείο» από το New Jersey για την εκ νέου απόπειρά του να διαστρεβλώσει ακόμα περισσότερο τον όρο techno-thrash, να τον πάει ακόμα πιο κοντά στο mathcore, να μας κάνει να παλεύουμε και να παίζουμε με τις λέξεις προσπαθώντας να ορίσουμε τι ακούμε. Όχι επειδή «πρέπει» να έχει ταμπέλα το καθετί. Δεν υπάρχουν αυτά. Απλά αν κάτι ηχεί απόκοσμο, τότε το να το βάλουμε σε μια κατηγορία βοηθάει τον νου υποσυνείδητα στο δύσκολο έργο του να το κατανοήσει ηχητικά. Για κατανόηση στιχουργικά δεν τίθεται θέμα καθότι το promo-cd δεν έχει στίχους ενώ το αυτί του υπογράφοντος δεν είναι αρκετά υψηλής ανάλυσης ώστε να πιάσει τι ξεστομίζει/φτύνει ο ερμηνευτής των ζουρλο-κάφρων…

Η εμπειρία διαρκεί 40 λεπτά, χωρίζεται φαινομενικά σε 11 μέρη, αλλά γενικότερα επικρατεί το αλαλούμ. Κατ’αρχήν ο δίσκος υποχρεωτικά ακούγεται ολόκληρος. Τα νούμερα των κομματιών δεν ακολουθούν αριθμητική σειρά και είναι διαφορετικά από εκείνα από αναγράφονται στο οπισθόφυλλο και ο σκοπός μάλλον είναι αυτός: το ‘Miss Machine’ είναι αυτοτελές και δεν έχει καλές και κακές στιγμές. Είναι μια συλλογή από ακραία μουσική έκφραση που ξεκινάει από το death metal και το thrash και φτάνει σε ατμοσφαιρικά μονοπάτια. Ως εκ τούτου, λειτουργεί απείρως καλύτερα όταν έχει αποσπάσει τη πλήρη προσοχή του ακροατή καθ΄όλη τη διάρκειά του. Πως αλλιώς θα γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των παραπάνω και της ambient/jazz που αγγίζουν κατά καιρούς;

Ο κοινός παρονομαστής είναι η υψηλή τεχνική κατάρτιση, παραδόξως χωρίς το αποτέλεσμα να ακούγεται ψυχρό. Ακούγεται αρκούντως επιθετικό έως και «πονοκεφαλίστικο» σε συνθήκες αυτοκινήτου. Δώστε βάση στο τελευταίο για να μην βρεθείτε στα χέρια με κάποιον άλλο οδηγό ή με καμιά κολόνα.

Η δισκογραφική τους Relapse, έχει έφεση σε πράγματα που ξεφεύγουν της πεπατημένης (βλ. Mastodon) και αναφέρει τα musical bravery, prodigious musicianship, flawless execution ως μερικά από τα χαρακτηριστικά των Αμερικανών. Εκ πρώτης όψεως, δεν υπερβάλει και πολύ. Βέβαια, οι συνθέσεις απαιτούν από τον ακροατή να ακούει αρκετό καιρό ακραία μουσική με την πραγματική έννοια του όρου και όχι εκείνη των διαφόρων «μαυροφορεμένων εκδικητών». Απαιτεί επίσης μια-δυο λασκαρισμένες βίδες…


7