Οι Lake Of Tears επανέρχονται μετά από 2 χρόνια απουσίας, με την 6η δισκογραφική δουλειά τους. Ποτέ δε μ’ ενθουσίασαν ιδιαίτερα, αλλά όλες οι κυκλοφορίες τους, μόνο απαρατήρητες δεν μπορούσαν να περάσουν. Αυτή προσωπικά αποτελεί και μια από τις πιο αδύναμες που έχει κάνει το συγκρότημα. Ειδικά στη μετά-‘Headstones’ εποχή, του δίσκου που κατά τη γνώμη μου έβγαλε τους Lake Of Tears απ’ την αφάνεια.
Το ‘Black Brick Road’ λοιπόν, έχει όλα τα κλασσικά χαρακτηριστικά που είναι σήμα κατατεθέν του σχήματος. Gothic υπόβαθρο και αναφορές σε rock μονοπάτια κυρίως, αλλά και σε metal, πειραματισμό με διάφορα άλλα στοιχεία και μια μικρή χρήση γυναικείων φωνητικών. Αναλυτικότερα, έχουμε αναφορά στα πλήκτρα κυρίως των Doors, στο αρκετά καλό ομώνυμο κομμάτι. Σ’ αυτό το κομμάτι ίσως έρθει στο μυαλό η μορφή του Nick Cave πίσω από το μικρόφωνο, ιδιαίτερα στο κουπλέ. Έχουμε ένα κομμάτι, το “Sister Sinister”, το οποίο έχει σαν βασικό ένα riff που φέρνει σε 70’s rock αρκετά. Αλλά μόνο σαν riff. Γιατί γενικότερα μοιάζει με indie σύνθεση στο couple. Υπάρχει ένα κάπως πιο βαρύ κομμάτι, το “Crazyman”, το οποίο όμως είναι και η χειρότερη στιγμή του δίσκου. Ανούσιο παντελώς και με αποτυχημένα φωνητικά. Γυναικεία φωνητικά υπάρχουν στα “Dystopia” και “Sister Sinister”. Τα απαραίτητα πλέον στα group του είδους, στοιχεία Sentenced, υπάρχουν και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό στο άνοιγμα του δίσκου, “The Greymen”.
Γενικότερα, το ‘Black Brick Road’ είναι ένας δίσκος με πολλά μουσικά στοιχεία, αρκετά διαφορετικές συνθέσεις, πάντα όμως με βάση το gothic και πάντα στα όρια και στον ήχο των Lake Of Tears. Δυστυχώς, εγώ δε μπόρεσα να βρω κάτι αντάξιο με επιτυχίες της μπάντας στο παρελθόν, όπως τα “So fell autumn rain”, “Lady Rosenred” και “Dreamdemons” (με ένα από τα καλύτερα riff της μπάντας ως τώρα!). Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχουν καλές στιγμές. Τα “Making Evening”, Dystopia”, “Rainy Day Away”, “Black Brick Road” είναι σίγουρα αυτά που κάνουν τη διαφορά σ’ ένα δίσκο που τα υπόλοιπα κομμάτια είναι από ανούσια (“Crazyman” και “A Trip With The Moon”) εώς μέτρια (“The Organ”, “Sister Sinister” και “The Greymen”). Για την παραγωγή δεν υπάρχει και ιδιαίτερος λόγος να μιλήσω. Κλασσικότατη Lake Of Tears παραγωγή, που χωρίς να είναι κάτι το τρομερό ή ιδιαίτερο, είναι αυτή που πρέπει για το στυλ της μπάντας.
Το ‘Black Brick Road’ λοιπόν, δεν είναι καμιά δισκάρα. Ούτε ένας από τους καλύτερους δίσκους ούτε του είδους, αλλά ούτε και της μπάντας. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι κακός δίσκος. Αντιθέτως. Είναι αρκετά καλός, όχι βέβαια επιπέδου “A Crimson Cosmos” ή “Forever Autumn” (είπαμε το “Headstones” είναι η κορυφή τους), και σίγουρα θα ικανοποιήσει τους οπαδούς του σχήματος που θα βρουν όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το σχήμα. Επειδή όμως δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να προσφέρει ή κάτι καινούργιο, δε ξέρω κατά πόσο οι υπόλοιποι οπαδοί του gothic ήχου γενικότερα θα το ευχαριστηθούν. Εμένα δε με χάλασε πάντως…
6
