Αυτά είναι… έρχονται οι Ιάπωνες. Ή καλύτερα για να είμαστε και πιο συγκεκριμένοι, οι Ιαπωνεζούλες. Κυρίες και κύριοι με χαρά και τιμή σας παρουσιάζω την πρώτη Ιαπωνέζα metal τραγουδίστρια… την Saeko. Η επέλαση των θηλυκών της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου δε σταματάει εδώ. Γιατί η Saeko έχει και μια φίλη της και μάλλον θαυμάστρια του Myung να τη συντροφεύει. Ας πάμε όμως στα πιο μουσικά…
Εισαγωγή με ασιατικό χρώμα και ατμόσφαιρα λόγω μικρής και διακριτικής παρουσίας κρουστών από τους “Yamato, the drummers of Japan” και απαγγελία της Saeko και μετά από ενάμιση λεπτό αρχίζει η ουσία. Και φαντάζομαι ότι είναι εύκολο να καταλάβετε το μουσικό στυλ. Τι πουλάει σαν τρελό στην Ιαπωνία; Ποιο είναι αγαπημένο συγκρότημα; Σωστά! Μια μίξη Γερμανικού power και φυσικά Stratovarius. Το Γερμανικό στοιχείο οφείλεται στον κύριο Hermann Frank γνωστό και μη εξαιρετέο πάλαι ποτέ κιθαρίστα των Accept ο οποίος έχει αναλάβει να κάνει αυτό που ξέρει καλά. Να γράψει τις κιθάρες φυσικά. Βοηθοί του σ’ αυτόν τον τομέα και σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι για τη σύνθεση της μουσικής του δίσκου (μαζί με τη Saeko) και την παραγωγή, οι Lars Ratz και Michael Ehre που είναι και μέλη των Metalium. Ο Ratz μάλιστα προσφέρει και τη φωνή του σε μερικά σημεία, αλλά και κιθαριστικό παίξιμο. Συνοπτικά λοιπόν, οι Saeko αποτελούνται από τους Michael Ehre, Sven Ludke, Hermann Frank και Lars Ratz στις κιθάρες με τους 3 πρώτους να είναι πιο βασικοί, την Mariko Inoue στο μπάσο, τον Michael Ehre πάλι αλλά αυτή τη φορά στα τύμπανα και φυσικά την Saeko Kitamae στα φωνητικά, στο πιάνο και στα πλήκτρα.
12 κομμάτια λοιπόν στο χώρο του power metal με μερικά να έχουν και μια μικρή δόση από Ιαπωνία λόγω των κρουστών που ανέφερα παραπάνω. Όπως είναι φυσικό (από περιέργεια κυρίως) η προσοχή μου στράφηκε αρχικά στη φωνή. Η οποία δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά ούτε και χάλια. Αλλού σκληρή κι επιθετική, αλλού normal και ήρεμη, αλλά πουθενά δε μ’ ενθουσίασε ούτε με άγγιξε και ιδιαίτερα. Ψιλο-μέτρια κατάσταση προς το καλό. Η μουσική χωρίς να είναι χάλια, πάλι δε μου προξένησε κανένα ευχάριστο συναίσθημα. 3 μπαλάντες, χωρίς καμία να είναι κάτι το ιδιαίτερο. 2 κομμάτια ίδια μουσικά αλλά απλά με διαφορετικούς στίχους (“Above Heaven, Below Heaven” και “Heaven Above, Heaven Below”), με το ένα ν’ αποτελεί την εισαγωγή και το άλλο το τέλος του cd και 7 ακόμα μέτριες συνθέσεις. Κορυφαίο κομμάτι του δίσκου το “Way To The One” και το “Birthright” ν’ ακολουθεί αλλά από απόσταση. Highlight του δίσκου το “Sinners For False Lights” το οποίο ξεκινάει με μια τσαμπουκαλεμένη από φωνητικής πλευράς πρόταση. Και λέω φωνητικής, γιατί στιχουργικά δεν το καταλαβαίνω αφού είναι στα Γιαπωνέζικα. Και συνεχίζει με εισαγωγή μουσική που εμένα τουλάχιστον μου έφερε πολύ σε Painkiller. Η παραγωγή ίσως είναι το καλύτερο στοιχείο του δίσκου. Αρκετά προσεγμένη, αλλά όπως όλος ο δίσκος, τίποτα το ιδιαίτερο.
Δε λέω… ωραίο θέαμα είναι η Saeko με δερμάτινα και ψιλο-σκληρή μουσικά, αλλά ως εκεί. Το cd δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να δώσει. Εκτός αν είσαι τρελός οπαδός του Γερμανικού power κυρίως και των Stratovarius σε μικρότερο βαθμό. Οι υπόλοιποι από περιέργεια κατεβάστε καμιά φωτογραφία και κρατήστε τα λεφτά για διακοπές…
5
