Ο συγκεκριμένος δίσκος με φέρνει σε δύσκολη θέση. Το πρόβλημα εντοπίζεται στην συνύπαρξη «κιλών» μουσικής παιδείας, εκτελεστικής δεινότητας και συνθετικής ευχέρειας ταυτόχρονα με απαράδεκτες ομοιότητες με τους Dream Theater στη μία ώρα μουσικής του.
Οι Mind Key είναι Ιταλοί και παίζουν prog metal σε ύφος που αρχικά θυμίζει ‘Images & Words’ αλλά φλερτάρει έντονα και με 70’s prog rock και Deep Purple σε σημεία. Ο ερμηνευτής τους Mark Basile ακούγεται σαν τον James LaBrie 10 χρόνια νεότερο. Και αν κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι για μια ομοιότητα που τυχόν έχει (ούτε φυσικά δε πρέπει να σταματήσει να παίζει μουσική), μπορεί τουλάχιστον να μην ακολουθεί τις ίδιες τεχνικές. Με άλλα λόγια, ο τύπος όχι μόνο μοιάζει με τον Labrie, αλλά επιδιώκει να φανεί αυτό όσο περισσότερο γίνεται.
Παράλληλα, οι αλλαγές μέτρων που ακολουθούν είναι χαρακτηριστικές των Dream Theater, ενώ ο κιθαρίστας Emanuele Colella ακολουθεί παραπλήσια riff-οπλασία με τον James Petrucci. Η οποία φυσικά με την σειρά της ταιριάζει καλύτερα με ένα ρυθμικό υπόβαθρο σε style Mike Portnoy, και νάτος ο φαύλος κύκλος. Αυτό που διαφοροποιεί το μουσικό αποτέλεσμα είναι ο πληκτράς τους Dario De Cicco, ο οποίος απέχει μίλια σε τεχνική και αντίληψη από τον Kevin Moore (καθώς η σύγκριση έχει να κάνει με τη «τότε» εποχή των Theater κυρίως), όντας πολύ πιο retro αλλά και λιγότερο ζεστός.
Πιθανόν να προκαλούν μια σύγχυση όλα τα παραπάνω. Αυτό που πρέπει να κρατήσει ο υποψήφιος ακροατής των Mind Key είναι ότι θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια tribute band στο μοτίβο των Dream Theater, η οποία βεβαίως δεν χρησιμοποιεί ιδέες απευθείας (αυτό έλειπε) αλλά παλεύει να σταθεί πλάι τους. Και αν μιλήσουμε για συνολική μουσική ποιότητα, το καταφέρνουν. Το ‘Journey Of A Rough Diamond’ πρακτικά είναι άμεμπτο ενώ σε σημεία μαγεύει, όπως μόνο το πάντρεμα prog τεχνικής και συναισθήματος μπορεί να καταφέρει. Τα μελανά σημεία έχουν να κάνουν πρωταρχικώς με το καλούπι των Αμερικανών που δεν λένε να σπάσουν, αλλά και με τις συνθέσεις που ναι μεν είναι ολοκληρωμένες και μακροσκελείς σε γενικές γραμμές, αλλά δεν έχουν το κλασσικό αυτό «κάτι παραπάνω» που όλοι ψάχνουμε. Φυσικά πειραματισμοί (ως και με soul) υπάρχουν, αλλά η τελική εντύπωση δεν τους συγκρατεί.
Επομένως, η κατάσταση έχει ως εξής: πρόκειται για σχήμα που είχε τη τύχη να υπογράψει με μια υπερδραστήρια νέα (σχετικά) εταιρεία (Frontiers Records) και μπορεί να ξεχωρίσει λόγω προώθησης από τη σωρεία σχημάτων που υπάρχουν και αναπαράγουν παραπλήσια πράγματα. Ρίξτε μια «αυτιά» σε διάφορα tribute bands των Theater και θα καταλάβετε ότι τούτοι οι Ιταλοί δεν είναι τίποτα διάδοχοι. Υπάρχουν αρκετοί σαν και αυτούς, απλά οι συγκεκριμένοι προσφέρουν ένα ποιοτικό και σε επίπεδο παραγωγής πακέτο και εν τέλει στο μέλλον τίποτα δεν αποκλείεται. Και πως θα μπορούσε όταν έχουμε να κάνουμε με μουσικούς που το κατέχουν το άθλημα…
6
