Οι Γερμανοί Sacred Steel ανήκουν στα συγκροτήματα που έχουν διχάσει τις γνώμες για τη μουσική τους και που ποτέ δεν κατόρθωσαν να συλλέξουν μια συγκεκριμένη άποψη γι’ αυτό που κάνουν. Πάντοτε όταν κάποιος αναφερθεί στους Sacred Steel, θα ακούσει και καλά και κακά λόγια. Σχεδόν ποτέ δε θα ακούσει μια γνώμη που να υπερισχύει. Παρ’όλα αυτά οι Γερμανοί, με τέσσερις studio κυκλοφορίες από το 1997 και μετά, έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους στο χώρο του epic/power/true metal και με το “Iron Blessings” (πέμπτο studio album στη σειρά) πιστεύω ότι θα κάνουν το όνομά τους ακόμα πιο ηχηρό στα αυτιά των φίλων του είδους.
Αν και Γερμανοί, οι Sacred Steel ακολουθούν τα βήματα των Αμερικανών προγόνων του είδους, όπως Agent Steel και Manilla Road. Επιθετικό, επικό, αμερικάνικο power/true metal με εξαιρετικά ντραμς και με κιθάρες που έχουν άγριες διαθέσεις για να σε κατασπαράξουν. Η δουλειά που έχει γίνει στα riffs και στα solos είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη και η όλη ενέργεια που βγαίνει από μέσα τους, σε συνδυασμό με τα ταχύτατα ντραμς και τις εναλλαγές φωνητικών του Gerrit Mutz από καθαρά σε brutal, σου δημιουργoύν την αίσθηση ότι συμμετέχεις κι εσύ μαζί τους στη μάχη που μόλις έχει ξεσπάσει.
Τα φωνητικά του Mutz όμως, πιστεύω ότι είναι και η αιτία για τις διφορούμενες απόψεις που ακούγονται στο όνομα των Sacred Steel. Ενώ γίνεται αξιέπαινη προσπάθεια στα brutal φωνητικά του, τα καθαρά δε θα έλεγα ότι είναι και ό,τι καλύτερο έχω ακούσει, αφού σε μερικά σημεία μπορείς άνετα να καταλάβεις ότι ξεπερνάει τα όριά του σε σημείο που γίνονται ενοχλητικά. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι αυτή η ιδιαίτερη χροιά της φωνής του Mutz είναι και αυτό που δίνει χαρακτήρα στη μουσική των Γερμανών και τους κάνει να ξεχωρίζουν. Εγώ πάντως πιστεύω ότι υπάρχουν και καλύτεροι τραγουδιστές, με πολύ πιο καλλιεργημένη φωνή και με περισσότερα χρώματα στη χροιά τους που επίσης μπορούν να δώσουν τον χαρακτήρα που επιθυμεί μια μπάντα να έχει στη μουσική της.
Πάντως, το “Iron Blessings” είναι ένας δίσκος γεμάτος επικές μελωδίες, όπου η ατμόσφαιρα του πολέμου είναι διάσπαρτη και τα τραγούδια του κυμαίνονται όλα στο ίδιο υψηλό επίπεδο. Τα κομμάτια που ξεχώριζουν λίγο παραπάνω είναι τα “Open Wide The Gate”, “Your Darkest Saviour”, “At The Sabbat Of The Possessed (The Witches Ride Again)”, “Crucified In Heaven”, “The Chains Of The Nazarene” και “We Die Fighting”, όχι γιατί είναι καλύτερα ποιοτικά αλλά γιατί οι μελωδίες τους σου μένουν πιο πολύ μετά το άκουσμα του δίσκου. Μόνο μειονέκτημα κατά την άποψη μου είναι τα καθαρά φωνητικά του Mutz, γι’ αυτό και πιστεύω ότι οι οπαδοί του συγκροτήματος, που αγαπάνε και τη φωνή του, θα λατρέψουν το “Iron Blessings” ίσως και πιο πολύ από όλα τα προηγούμενα albums τους.
7
