Το αμερικάνικο heavy με μερικές power επιρροές έχει κορεστεί πλέον και είναι και σε πολύ μεγάλο βαθμό προβλέψιμο. Επίσης δεν έχει και καμιά σημαντική κυκλοφορία τον τελευταίο καιρό και η μετριότητα το χαρακτηρίζει από τα μέσα της δεκαετίας του 90… ίσως και λίγο παλιότερα. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα κυμαίνονται και οι Wind Wraith.
Η κυκλοφορία αυτή είναι ένα είδος επανακυκλοφορίας. Είναι η πρώτη τους δουλειά, που είχαν κυκλοφορήσει ανεξάρτητα το 2001 με τα κομμάτια όμως επανεκτελεσμένα από τη νέα σύνθεση της μπάντας, αφού από τότε άλλαξαν τραγουδιστή και μπασίστα. Και πλέον ανήκουν (και μόνο έκπληξη δεν είναι) στην δισκογραφική Iron Glory. Το “The Fortune Teller’s Gaze” είναι ένας δίσκος γεμάτος επιρροές και με έλλειψη προσωπικότητας. Τα συγκροτήματα που με τον τρόπο τους περνάνε από αυτό το δίσκο πολλά. Και τι δε θ’ ακούσουμε εδώ… Black Sabbath των πρώτων χρόνων, Iron Maiden, Metallica, Pantera, Motley Crue, Judas Priest και μια αναφορά στο hair metal της δεκαετίας του 80. Και όλα αυτά μπροστά από ένα σκοτεινό υπόβαθρο που υπάρχει αμυδρά. Όσο κι αν μου αρέσει το hair metal, όσο κι αν μ’ αρέσουν οι μπάντες που ανέφερα πριν, δε μπορώ να πω ότι αυτή η δουλειά με ικανοποίησε. Άκαιρη σε μεγάλο βαθμό, γιατί αν αυτός ο δίσκος έβγαινε στα 80’s ίσως να έκανε κάποια εντύπωση. Τώρα όμως, το 2004, δε νομίζω ότι προσφέρει κάτι. Ιδιαίτερα από ένα συγκρότημα που δεν έχει να παρουσιάσει και κανένα δικό του στοιχείο.
Δε λέω. Θετικά έχει. Κι αυτά είναι η αξιοπρόσεκτη φωνή, η πολύ καλή δουλειά που έγινε στις 3(!) κιθάρες (όπου την μία την έχει γυναίκα), πολύ καλά ηχογραφημένα τα τύμπανα και το μπάσο και η προσεγμένη παραγωγή. Έχει και ορισμένες συμπαθητικές συνθέσεις, όπως την μπαλάντα “Watching Over Me” που πλησιάζει αλλά καταφέρνει να ξεφύγει από το τριπάκι των γλυκανάλατων μελωδιών, το up-tempo “Wind Wraith”, το επίσης γρήγορο και μελωδικό “High Hopes” καθώς και το 8λεπτο “Ancient Tales” που ίσως είναι και το καλύτερο του δίσκου. Αλλά όλα αυτά δυστυχώς δεν είναι ικανά να κάνουν τους Wind Wraith όνομα. Και ούτε πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να ξετρελαθεί μ’ αυτό το δίσκο. Εκτός αν είναι ορκισμένος οπαδός του είδους. Αυτό που λείπει είναι η φρεσκάδα, η φαντασία, και φυσικά (επειδή η ίδια η μπάντα λέει ότι αγαπάει τα 80’s και το poser) τα πιασάρικα ρεφρέν που είχε εκείνη η εποχή και που σε καμία περίπτωση δεν έχουν οι Αμερικάνοι.
Η δεύτερη πραγματικά νέα δουλειά τους, αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα και είμαι περίεργος να δω αν και πόσο έχουν καταφέρει κάτι. Γιατί αν είναι στα επίπεδα του “The Fortune Teller’s Gaze” πολύ φοβάμαι ότι δε θα έχουν και πολύ μέλλον μπροστά τους. Και φυσικά θα γίνουν μια από τις πολλές μπάντες που «είχαν ταλέντο, είχαν όρεξη, είχαν ικανότητες, αλλά δεν είχαν το άστρο και την προσωπικότητα».
5
