Το gothic-rock των Lacrimas Profundere είχε λείψει 2 χρόνια, μετά την κυκλοφορία του αρκετά καλού “Fall, I Will Follow” το οποίο είχε αποσπάσει πολύ θετικά σχόλια και από τον τύπο. Οι Lacrimas είναι πλέον μια αναγνωρισμένη μπάντα, ιδιαίτερα στο χώρο του gothic και αξιόπιστοι ως προς τις κυκλοφορίες τους. Αυτή τη σταθερότητα έρχεται να επιβεβαιώσει και το “Ave End”, το τελευταίο δημιούργημα τους.
Μετά από την επιτυχία του “Fall, I Follow” το οποίο υπήρξε αγαπημένο των goth-DJ’s για αρκετό καιρό και μετά από συνεχόμενες πετυχημένες περιοδείες με συγκροτήματα όπως οι μεγάλοι Paradise Lost, οι επίσης (δυστυχώς όχι πια) μεγάλοι Amorphis και οι Beseech, οι Lacrimas επανέρχονται στο προσκήνιο και είναι διατεθειμένοι να αποδείξουν ότι δε ξεφούσκωσαν. Ίσως να έγιναν και καλύτεροι.
Το “Ave End” είναι ένας σημαντικός gothic-rock δίσκος που συνδυάζει πετυχημένα τη χαρά με τη θλίψη και τη μουσική των Sisters Of Mercy σε αρκετά κομμάτια, με αυτή των 69Eyes, των τελευταίων Sentenced και λίγο (ευτυχώς) των HIM. Και πιο πολύ στα φωνητικά του Christofer που φέρνουν σε μερικά σημεία στο Ville. Ο Christofer καταφέρνει και δένει πολύ καλά με έναν σκοτεινό και συνάμα δυνατό δίσκο, ο οποίος εξάπτει τις αισθήσεις και σε καμία περίπτωση δε σε κάνει να τον βαρεθείς. Σ’ αυτό βοηθάει και η πολύ καλή παραγωγή που έγινε στα Finnvox Studios από τον παραγωγό των Sentenced και των Moonspell, τον Mika Jussila. 11 κομμάτια όλα σε επίπεδο από καλά και πάνω. Από αυτά ξεχωρίζουν τα “Ave End” με την εμφανέστερη επιρροή από τους αρχηγούς του gothic Sisters Of Mercy, “Sarah Lou”, “Amber Girl”, “Astronautumn” και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το “Come, Solitude”, το οποίο μόνο για καλοκαίρι δεν είναι, αφού αποτελεί ένα μελαγχολικό μινιμαλιστικό κομμάτι, άξιο για συντροφιά τις κρύες μέρες του χειμώνα.
Παρ’ όλες τις επιρροές τους, οι Lacrimas έχουν καταφέρει και έχουν δημιουργήσει ένα καθαρά προσωπικό τους ήχο. Και αυτή είναι η ουσία της επιρροής. Παίρνεις τα στοιχεία από κάθε μπάντα που προφανώς σ’ αρέσει και ακούς και τα προσαρμόζεις πάνω στα δικά σου και έτσι δημιουργείς ένα σύνολο που μπορεί μεν σε σημεία να λες ότι ακούγεται σαν τις μπάντες που σ’ επηρέασαν, αλλά στον ακροατή θα μένει ότι είναι δημιούργημά σου. Και επειδή η γραμμή μεταξύ της επιρροής και της αντιγραφής είναι πολύ λεπτή, είναι ευτύχημα για τους Lacrimas ότι ακόμα δεν την έχουν περάσει.
Το “Ave End” ίσως αποτελεί μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του είδους τον τελευταίο καιρό. Χαρούμενο, αλλά μελαγχολικό, χειμωνιάτικο, αλλά και καλοκαιρινό (ειδικά τις βροχερές μέρες)… όλα μαζί σε ένα δίσκο και όλα τόσο καλά ισορροπημένα και μοιρασμένα. No hope without despair όπως λένε και οι ίδιο. Μαζί τους.
8
