Όσοι έχετε παρακολουθήσει την πορεία του Arjen Lucassen και των Ayreon ειδικότερα είμαι σίγουρος πως θα έχετε ήδη στην κατοχή σας το συγκεκριμένο δίσκο, όχι μόνο για την εξαιρετική μουσική αλλά και για την πολύ καλή συσκευασία (2cd συν DVD, τρέξτε να προλάβετε). Για τους υπόλοιπους: Το The Human Equation αποτελεί την 6η δουλειά των Αyreon και μια απλή ματιά στο εσώφυλλο του δίσκου είναι αρκετή για να “ψαρώσετε”, καθώς περιλαμβάνει τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στο δίσκο. Ο Lucassen πάντα χρησιμοποιεί αρκετούς μουσικούς στους δίσκους των Ayreon, αλλά τέτοιο line-up δύσκολα ξεπερνιέται. Συμμετέχουν λοιπόν: James La Brie (Dream Theater), Mikael Akerfeldt (Opeth), Eric Clayton (Saviour Machine), Devon Graves (Dead Soul Tribe), Devin Townsend ( Strapping Young Lad, Devin Townsend Band), Heather Findlay (Mostly Autumn), Magnus Ekwall (The Quill), Mike Baker (Shadow Gallery), Marcela Bovio (Elfonva), Irene Jansen (Karma). Τα σχόλια περιττεύουν...
Η παρουσία όλων αυτών των ονομάτων φυσικά δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες, τις οποίες ο δίσκος φροντίζει να καλύψει. Μουσικά οι Ayreon χαρακτηρίζονται ως progressive έχοντας όμως πολλά στοιχεία που τους κάνουν να ξεχωρίζουν, όπως τα χαρακτηριστικά folk περάσματα μέσα στα κομμάτια. Σχεδόν όλα τα φωνητικά του δίσκου είναι σε μορφή διαλόγου ανάμεσα στους χαρακτήρες της ιστορίας, και έτσι ο δίσκος γίνεται αρκετά «θεατρικός», με πολλούς τραγουδιστές σε κάθε κομμάτι (μέχρι και 10 στο τελεταίο!). Όλοι οι συμμετέχοντες δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες, οι οποίες φυσικά κερδίζουν από τις δυνατές συνθέσεις του Lucassen. Τα πλήκτρα έχουν και πάλι την τιμητική τους φυσικά (τα περισσότερα παιγμένα από τον ίδιο τον Lucassen).
Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί το γεγονός ότι τα “space” στοιχεία των προηγούμενων δίσκων έχουν μειωθεί τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, καθώς ο Lucassen αποφάσισε να αφήσει τα sci-fi θέματα (επιτέλους!). Το concept του δίσκου είναι δεμένο και γενικά στιχουργικά ικανοποιεί. Ασχολείται με τον εσωτερικό κόσμο του ήρωα ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με τα συναισθήματά του και το παρελθόν του, μετά από ένα ατύχημα το οποίο τον βυθίζει σε κώμα. Το album χωρίζεται σε 20 κομμάτια όπου το κάθε ένα αντιστοιχεί σε μία μέρα της ιστορίας, με τις εναλλαγές στο ύφος της μουσικής να ακολουθούν τις αλλαγές συναισθημάτων.
Δύσκολο να ξεχωρίσεις κομμάτια καθώς κανένα δεν υστερεί, και κανένα κομμάτι δε σου δίνει την αίσθηση πως υπάρχει απλά για να γεμίσει το δίσκο. Αυτά που “έπαιξαν” περισσότερο στο στερεοφωνικό μου ήταν τα “Pain” (με τα απίθανα "χωσίματα" του "μαιτρ" Townsend), “Isolation” (ειδικά εκεί που μπαίνει ο Clayton), “Love” και “Loser”. Γενικά το πρώτο cd μου φάνηκε σχετικά πιο χορταστικό από το δεύτερο, αν και τα δύο έχουν εντυπωσικές συνθέσεις. Ο Lucassen απέδειξε για μια ακόμη φορά πως το ταλέντο είναι κάτι που του περισσεύει με τη δημιουργία αυτού του δίσκου...
8
