Επιστροφή μετά απο πέντε χρόνια για τους Αμερικανούς Tiles με το Window Dressing το οποίο αποτελεί τον τέταρτο (επίσημο) δίσκο τους. Έχοντας αποσπάσει πολύ καλες κριτικές για τις προηγούμενες δουλειές τους, και με εγκωμιαστικά σχόλια από Ian Anderson και Mike Portnoy (με τους D.Theater έχουν μάλιστα περιοδεύσει μαζί) οι Tiles έχουν δώσει ήδη τα διαπιστευτήριά τους. Πλέον έχουν καθιερωθεί ως ένα ελπιδοφόρο σχήμα από το οποίο όλοι περιμένουν να κάνει κάποια στιγμή το μεγάλο βήμα (το οποίο βέβαια συνήθως δεν έρχεται). Η παραγωγή του δίσκου έγινε από τον Terry Brown (Rush, Fates Warning, Cutting Crew) και όπως αναμενόταν κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Αξιοσημείωτο είναι επίσης και το φανταστικό εξώφυλλο, απαραίτητο στοιχείο για κάθε progressive συγκρότημα που σέβεται τον εαυτό του.

Η μουσική των Tiles αμφιταλαντεύεται αναμεσα στο progressive metal και το progressive rock, με ίσως σχετικά ισχυρότερο το rock στοιχείο. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι γίνεται αντιληπτό ότι έχουν επηρρεαστεί αρκετά από συγκροτήματα του χώρου. Προσωπικά στα πιο "δυνατά" σημεία του δίσκου μου θύμισαν πολύ Dream Theater ενώ στα πιο "ήρεμα" θυμίζουν αρκετά Spock’s Beard. Ωστόσο αυτό δε σημαίνει οτι οι Tiles αποτελούν έναν απλό κλώνο των δύο συγκροτημάτων καθώς έχουν αφομοιώσει τις επιρροές και προσθέτοντας τις δικές τους ιδεές έχουν δημιουργήσει ένα προσεγμένο και δουλεμένο δίσκο, που όμως σου αφήνει την αίσθηση ότι λείπει κάτι που θα τον ανέβαζε στο επόμενο επίπεδο. Το album, το οποίο αποτελείται από έντεκα κομμάτια , έχει ως κύριο άξονα το ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει το δίσκο και διαρκεί λίγο παραπάνω από 17 λεπτά. Παρά τη μεγάλη του διάρκεια, η σύνθεση παρουσιάζει το πολύπλευρο ταλέντο του συγκροτήματος και δεν κουράζει, αν και σε ορισμένα σημεία (ειδικά στις αλλαγές) ακούγεται λίγο ασύνδετη και θα μπορούσε να είναι πιο δεμένη. Τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου ακούγονται πιο "φρέσκα" και είναι σίγουρα πιο ευκολοάκουστα για το μέσο ακροατή. Δύο instrumental κομμάτια "σπάνε" το δίσκο στη μέση με πετυχημένο τρόπο, ιδιαίτερα το ατμοσφαιρικό "Unicornicopia", στο οποίο κυριαρχεί το πιάνο. Από τα υπόλοιπα ξεχωρίζουν τα "Capture the Flag", "Tear-Water Tea" και το ομώνυμο "Window Dressing".

Παρόλο που δε θα βρείτε ούτε εκτενή solo από κανένα όργανο στο δίσκο (ακόμα και τα κιθαριστικά solo είναι σύντομα και περιορισμένα) ούτε ιδιαίτερα περίπλοκες συνθέσεις, η τεχνική των μελών των Tiles είναι εμφανής από το πρώτο κιόλας κομμάτι. Οι κιθάρες του Chris Herin (παίζει επίσης και τα περισσότερα πλήκτρα στο δίσκο) πρωταγωνιστούν στις περισσότερες συνθέσεις χωρίς να εντυπωσιάζουν και ακολουθώντας σχετικά συμβατικά μονοπάτια. Θετικό στοιχείο η απόδοση στα τύμπανα από τον Pat DeLeon και στο μπάσο από τον Jeff Whittle ενώ τα φωνητικά του Paul Rarick δένουν με το ύφος της μπάντας. Οι στίχοι του Herin ασχολούνται με την ιδέα ότι κάθε συνάντηση κρύβει περισσότερα από όσα αρχικά αντιλαμβανόμαστε. Δεν περίμενα τίποτα ξεχωριστό σε αυτόν τον τομέα και όντως στιχουργικά κυμαίνονται σε μέτρια επίπεδα.

Συνολικά το 'Window Dressing' είναι ένας πλήρως ικανοποιητικός prog-rock δίσκος και τα 68 σχεδόν λεπτά του ακούγονται ευχάριστα. Για τους οπαδούς του progressive αποτελεί μια καλή αγορά και σίγουρα καλύτερη από πολλά άλλα progressive σχήματα που δεν έχουν τίποτα να πουν πλέον. Τα λιγότερο εξασκημένα αυτιά μάλλον θα χάσουν το ενδιαφέρον τους σχετικά σύντομα.



7