Άραγε τι τρελό μας ετοίμασε ο Yourgensen αυτή τη φορά. Είναι συγκρότημα "τρελών" οι Ministry, έχουν και εκλογές σε λίγο καιρό εκεί στην αντίπερα όχθη, οπότε στιχουργικά ο Bush έχει τη τιμητική του. Ουσιαστικά όλα τα κομμάτια του δίσκου έχουν να κάνουν με τα σημερινά πολιτικά δρώμενα στην Αμερική και τα κατορθώματα του Bush. Μουσικά όμως; Μια χαρά μας τα λέει και εκεί ο Al…
Μικρό και περιεκτικό album το Houses Of The Molé. 9 συνθέσεις η μια εντελώς διαφορετική από την άλλη, με την κλασσική Ministry-λα διάχυτη σε όλα βέβαια. Γενικά ο δίσκος είναι περίεργος από πάνω μέχρι κάτω. Έτσι είναι το industrial βέβαια. Το παράδοξο; Ο όρος industrial είναι τόσο σαφής αλλά και πλατύς στην ερμηνεια του. Rammstein; Πρακτικά καμμία σχέση, εκτός και αν άκουγαν για 2 χρόνια μόνο Voivod πριν ξανασυνθέσουν.
Αρκετά πλήκτρα, σκληρός πειραγμένος ήχος στην κιθάρα, τύμπανα που μοιάζουν (και είναι κατά καιρούς) ψηφιακά και φωνητικά τσαμπουκαλεμένα με γερά sound effects πάνω. Επίσης μόλις μπει το cd στο στερεοφωνικό, δείχνει 69 κομμάτια και 58 λεπτά διάρκεια. Τα υπόλοιπα 60 κομμάτια λοιπόν είναι «κρυμμένα» τραγούδια κατά κάποιον τρόπο, αφού στη θέση 23 βρίσκεται το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου με διαφορετική εισαγωγή και ένα outro στην θέση 69.
Γενικότερα, διακρίνω κάποια στεγανά στον industrial ήχο τα οποία πρέπει να ξεπερνιούνται με σκοπό την εξέλιξη του είδους, αλλά ταυτόχρονα κάτι τέτοιο ίσως να κουράσει τον ακροατή. Για να είμαι ειλικρινής δε πίστευα να «γραπωθώ» από το δίσκο. Κι όμως, με 4-5 ακροάσεις, ο δίσκος ηχεί αρκετά ελκυστικός στα επιφυλλακτικά για τον ήχο αυτιά. Τα κομμάτια είναι απλά στη δομή τους, χωρίς αλλαγές, με 2-3 riffs, μονότονα drums, industrial keys κλπ. Όμως κάθε σύνθεση έχει τη δική της γοητεία, είτε γιατί είναι ενδιαφέρουσα η μελωδία, είτε γιατί είναι ευχάριστα περίεργη και πρωτόγνωρη, ακόμα και επειδή επιτίθενται αγρίως στον Bush και την συνολική πολιτική του Λευκού Οίκου. Παρατηρείστε άλλωστε ότι όλα τα τραγούδια αρχίζουν από «W» (βλέπε G.W.Bush) και εμμέσως –πλην σαφώς- κατηγορούν τον προαναφερθέντα (Worthless, Wrong, Warp City, WTV, Worm κλπ). 40 λεπτά καλοδουλεμένης μουσικής συνεπώς, κλασσικό δείγμα του "υπουργικού" ήχου, βαριά και «εξωγήινη» μουσική, που φυσικά επιδεικνύει ότι ο Jourgensen έχει βρει ίσως τον καλύτερο τρόπο (υπάρχει τέτοιος για τους Ministry;) να βγάλει τα απωθημένα του (μας).
Ο Scaccia (κιθάρες) να εξαλείφει την απουσία του Barker και σε γενικές γραμμές να ικανοποιεί οπαδούς και μη. Κανένα πρόβλημα λοιπόν, και η κινητήριος οργή του Jourgensen στήθηκε και εκφράστηκε έξυπνα, με ειρωνεία, καυστικότητα, χιούμορ και πάνω από όλα, μοναδική industrial μουσική από τον πατέρα του είδους. Ο δίσκος είναι άνετα συγκρίσιμος με τις δυνατές τους κυκλοφορίες ('Psalm 69', 'Dark Side Of The Spoon') και χωρίς να με αναγκάσει να ξεχωρίσω κάποιες συνθέσεις ως μέτριες. Ίσως το "WTV" να υστερεί άλλα είναι τόσο ιδιόμορφο που το ακούς ξανά ευχαρίστως. Δώστε βάση στα "Waiting", "Worthless" και "Warp City" (με γερή δόση Motorhead στο τελευταίο) τα οποία κατά τη γνώμη μου είναι τα πιο αξιοσημείωτα, χωρίς να υποβιβάζουν τα άλλα.
Το σίγουρο είναι ότι οι οπαδοί θα ενθουσιαστούν, αλλά και οι νεοεισαχθέντες στον ήχο θα εντυπωσιαστούν ως επί το πλείστον, τεντώνοντας τα αυτιά τους. Αν παρακολουθήσετε και ένα δελτίο ειδήσεων πριν την ακρόαση, θα βρείτε το τέλειο συνοδευτικό. Για να δώσω ένα προσωπικό τόνο και να το θέσω απλά, παρόλο που δεν κοιμάμαι με δίσκους των Ministry δίπλα στο μαξιλάρι, άκουσα μια προσεγμένη, περίεργα γοητευτική και ενθουσιώδη δουλεία που με κέρδισε.
8
