Η 5η κατά σειρά δουλειά των Ιταλών Eldritch είναι γεγονός. Μετά από 4 δίσκους που τάραξαν αρκετά το χώρο του progressive και χαρακτήρισαν τους Ιταλούς σαν μια από τις μεγάλες μελλοντικές ελπίδες του είδους, η νέα τους δουλειά αναμενόταν με ενδιαφέρον. Και μάλλον θα ικανοποιήσει και τους οπαδούς τους, αλλά και τους οπαδούς του είδους.

Αφού έκαναν μια μικρή αλλαγή στο line-up τους, προχωρόντας στην αντικατάσταση του μπασίστα τους Martin Kyhn, με την Lisa Oliviero. Επίσης αποχώρησε από την μπάντα και ο πληκτράς, ο Sean Henderson, χωρίς όμως ν’ αντικατασταθεί, αφού αποφάσισαν να συνεχίσουν χωρίς πληκτρά. Οι αλλαγές αυτές, δε φαίνεται να επηρρέασαν και πολύ την μπάντα και ειδικά η νέα μπασίστρια δείχνει ότι μπορεί να σταθεί αντάξια των απαιτήσεων ενός prog group. Οι Eldritch λοιπόν, στο “Portrait Of The Abyss” μας παρουσιάζουν κάτι σαν μια μίξη των προηγούμενων δουλειών τους. Από το πρώτο και καθαρό progressive “Seeds Of Rage” ως το τελευταίο και αρκετά thrash παρά progressive “Reverse”.

Τι έχουμε δηλαδή σ’ αυτό το δίσκο; Για βάση progressive metal, με στοιχεία power, heavy, καθώς και επιρροές από συγκροτήματα που έχουν αφήσει το σημάδι τους στο group, όπως οι Testament για παράδειγμα σε μερικά σημεία του δίσκου. Πιασάρικοι κάπως ρυθμοί, επιθετικότητα, πειραματισμός… λέξεις που όλες ταιριάζουν στο να περιγράψουν αυτό το δίσκο. 11 τραγούδια με την πλειοψηφία τους να είναι από καλά και πάνω, και 4 πολύ καλά, τα “The World Apart”, “Drowning”, “Lonesome Existence” και την μπαλάντα “Picture On The Wall”. Μια πολύ καλή παραγωγή η οποία βοηθάει τα μέγιστα να αποδωθεί αυτή η παράξενη μίξη του “Portrait Of The Abyss”. Μελανό σημείο στην όλη δουλειά για μένα, είναι η μέτρια προς καλή φωνή του Terence Holler. Ίσως να είμαι παράξενος, αλλά σε πολλά σημεία του δίσκου, η φωνή δε μου κόλλαγε καλά. Έχει τα καλά σημεία της, έχει μερικά ουρλιαχτά προς brutal που είναι πετυχημένα, αλλά κάτι δε μου κολλάει. Και αυτό είναι το βασικότερο που δε μου άρεσε ιδιαίτερα στο εν λόγω cd.

Απ’ ότι φαίνεται πάντως οι Eldritch θα μας απασχολήσουν στο μέλλον, κι αυτό το δείχνει η σταθερή ανοδική πορεία του group. Περιοδεία με τους Angra, Pain Of Salvation και Threshold, δεν είναι λίγο πράγμα άλλωστε. Συν ότι το κοινό τους όλο και αυξάνεται και ότι αποτελούν την πιο διάσημη progressive μπάντα της Ιταλίας. Όλα αυτά, μαζί με τις συνεχόμενες καλές δουλειές τους, δείχνουν ότι μέλλον υπάρχει. Τώρα αυτή η συνεχής αλλαγή στο στιλ της μουσικής τους δε ξέρω αν με χαλάει. Αλλά σίγουρα στο συγκεκριμένο δίσκο δε με χάλασε καθόλου. Εν αναμονή του επόμενου και με περιέργεια για το ύφος…



7