Μετά από 2 δίσκους ουσιαστικά διασκευών και επανεκτελέσεων (καθώς και βιασμών) των κομματιών τους, οι πιο διάσημοι Σκορπιοί στην ιστορία, επανέρχονται με το “Unbreakable”, μετά από 5 χρόνια χωρίς ουσιαστική καινούργια δουλειά. Το τελευταίο τους ανάλογο εγχείρημα, το “Eye To Eye”, δυστυχώς ήταν ένας μέτριος προς κακός δίσκος, ιδιαίτερα όταν βγαίνει από κάποιους που λέγονται Scorpions! Πολλοί, ανάμεσά τους κι εγώ, απογοητεύτηκαν. Ήρθε μετά το “Moment Of Glory”, το οποίο έστω και αν κινήθηκε στη μόδα της εποχής με επανεκτελέσεις κομματιών με συμφωνική ορχήστρα (βλέπε Deep Purple, Metallica κ.α.), ήταν ένα υπέροχο άλμπουμ και όαση μετά την απογοήτευση του “Eye To Eye”. Ακολούθησε το απλά συμπαθητικό “Acoustica”, πάλι με επανεκτελέσεις αλλά σε ακουστική μορφή και η αναμονή για νέα δουλειά μεγάλωνε.
Το “Unbreakable” ξεκινάει πολύ καλά, με ένα πάρα πολύ καλό mid-tempo heavy τραγούδι, το “New Generation”. Συνεχίζει με μια κομματάρα από τα παλιά, το “Love ‘Em Or Leave ‘Em”, όπου ο Schenker "ξεσκονίζει" και εμείς θυμόμαστε. Τρίτο το “Deep And Dark” που αν και αρκετά pop σε υφή, και με ραδιοφωνικές βλέψεις, ακούγεται ευχάριστα, πλην όμως μας κόβει τη φόρα.
Η απογοήτευση βέβαια έρχεται στα θέματα της μπαλάντας, καθότι ακολουθείται μια τακτική "ας βγάλουμε οπωσδήπωτε ένα δεύτερο "Wind Of Change". Το “Maybe I Maybe You” για παράδειγμα, είναι μια μπαλαντίτσα για τα δεδομένα της μπάντας! Που είναι τα “Holiday”, “When The Smoke Is Going Down”, “Send Me An Angel” και τόσα άλλα; Ούτε οι ίδιοι δε μπορούν να ξαναγράψουν τέτοια έπη! Το “She Said”; Μία ακόμη άσημη μπαλαντίτσα της σειράς. Οι Scorpions με chorus στο στυλάκι της Avril Lavigne; Θα γελάγαμε ώρες πριν μερικά χρόνια!
H ουσία του δίσκου είναι αλλού. Έχει να κάνει και με πως το βλέπει κανείς. Αν σταθεί στις μπαλάντες την πάτησε. Αλλά ο δίσκος "φωνάζει" επιστροφή στο hard rock. Πέρα από τα 2 πρώτα κομμάτια, το “Blood Too Hot”, συνηγορεί προς αυτόν τον επαναπροδιορισμό του ονόματος Scorpions, είτε για λόγους marketing, είτε για λόγους προσωπικής προτίμησης. Το ίδιο ισχύει και για το “Through My Eyes”, έχει ένα καλό στακάτο chorus σαν του “Hurricane” και “Noone Like You”. Βέβαια, καθότι την ποιότητα του κάθε δίσκου καθορίζει η έμπνευση, και ύστερα από 35 χρόνια δεν ξέρω πολλούς που να την διατηρούν, μην περιμένετε κομμάτια που θα σας κάνουν να δακρύσετε. Περιμένετε όμως κιθάρες, ρυθμικές κιθάρες, κι άλλες ρυθμικές κιθάρες, κιθάρες επί κιθάρων. Περιμένετε και έναν τουλάχιστον αγέραστο Meine.
Παρότι το ύφος πλησιάζει το 'Crazy World' μέσα από το ηχητικό πρίσμα του 'Face The Heat', συνολικά οι συνθέσεις είναι ένα κλικ πιο κάτω. Ίσως αν έβγαινε ο δίσκος στη θέση του 'Face The Heat', να γράφαμε άλλα. Το “My City My Town” είναι ένα καλούτσικο ραδιοφωνικό κομμάτι. Το “Can You Feel It” πέρασε και άφησε απλά μερικά μικρά σημεία που αξίζουν και αδιαφορία για το υπόλοιπο. Υπάρχει όμως και το “This Time”, όπου ο James Kottak επιδίδεται στο αγαπημένο του hobby: να παίζει με 2 κάσες, όπως κάνει και στις ζωντανές εμφανίσεις (αλλιώνοντας όμως κλασσικά κομμάτια (βλ. ΣΕΦ 2001)). Κλείνοντας, αξίζει να σημειώσουμε και το (αυτοσαρκαστικό;) “Remember The Good Times” που μας θύμησε τις παλιές καλές εποχές στην κυριολεξία, μας ξεσήκωσε, και μας ξένισε με τη θέση του ως bonus track. Μετάφραση: προτιμήστε την limited edition.
Η ακρόαση συνοδεύεται από τις ακόλουθες αντιδράσεις: πωρώνεσαι για αρχή, ξενερώνεις χοντρά στη μέση και φτιάχνεσαι πάλι αρκετά στο τέλος. Δε μπορώ να το πώ δισκάρα, ούτε να υπερασπιστώ το συγκρότημα όταν δηλώνει ότι είναι Scorpions δουλειά και ίσως η καλύτερή τους. Ούτε λόγος και κανένας νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να έχει τέτοιες προσδοκίες από σχήμα 30 ετών. Ίσως είναι και η καλύτερη στιγμή να σταματήσουν τώρα. Τί καλύτερος τρόπος από ένα δίσκο που φέρει εμφανώς το αποτύπωμά σου; Έστω και αν σαν σύνολο, χαντακώνεται από κάποιες μετριότατες και κάποιες απλά αδιάφορες συνθέσεις που θα μπορούσαν άνετα να λείπουν. Τί μόδα είναι αυτή να βγάζουν όλοι "ξεζουμισμένους" δίσκους;
6
