Ωραίο εξώφυλλο, δε μπορείτε να πείτε. Παρόμοιο μεν με τα προηγούμενα, αλλά ωραίο. Άραγε η ομοιότητα συνεχίζεται και πίσω από το εξώφυλλο; Η αλήθεια είναι ότι ακούγοντας το 'Vindication', το προηγούμενο δηλαδή, ξαφνιάστηκα με την αλλαγή στις κατευθύνσεις. Τέρμα τα brutal φωνητικά, τέρμα τα blastbeats από τον Tjodalv και γενικά το black στοιχειό ήταν ανύπαρκτο. Λάθος κινήσεις. Τόσο το 'Vindication', όσο και το 'Unlimited' είναι ωραίοι δίσκοι, αλλά αυτό που έκανε το 'Predominance' τρομερά ενδιαφέρον ήταν η μουσική πρωτοτυπία του, η prog black ατμόσφαιρα του και οι 5 άριστοι μουσικοί που τους απαρτίζουν.
Υπό την καθοδήγηση της Tabu Records (θυγατρικής της Tuba!!) πλέον, οι Susperia σερβίρουν 10 κομμάτια στο κοινό τους, που δε με απογοήτευσαν. Δεν υποστηρίζω ότι είναι φοβερές και πρωτότυπες συνθέσεις, άλλα το λιγότερο που θα έλεγα είναι ότι η έμπνευση των Athera, Elvorn και Cyrus είναι ανανεώσιμη. Όπως είναι λογικό, μουσικά ο δίσκος κινείται πιο κοντά στο 'Vindication', καθώς τα πάντα σχεδόν άλλαξαν με αυτόν τον δίσκο. Περίεργα, ψηλά και απότομα riffs κατά καιρούς, τρομερά τύμπανα από τον Tjodalv, μπάσο που ακούγεται αρκετά (είναι και self-produced ο δίσκος, αλλά σίγουρα κάποιος κύριος Nordstrom θα έβαλε το χεράκι του λίγο), αρκετά και απλά riff-solos κλπ.
Το μόνο άσχημο εδώ είναι τα φωνητικά. Στο 'Vindication' βέβαια το σοκ ήταν μεγαλύτερο, αλλά και εδώ δεν περνάει απαρατήρητη η κατάσταση. Δεν έχει φωνή ο τύπος, μοιάζει σα βραχνιασμένος Vedder (Pearl Jam) και δεν μπορεί να κάνει κάτι γι’αυτό. Σε μερικά σημεία βέβαια, προσπερνάς την περίεργη αυτή χροιά και ακούς την ωραία μουσική από πίσω χωρίς να ενοχλείσαι σημαντικά. Προσπαθεί βέβαια να βάλει ποικιλία με στιγμές οριακές στα brutal, καθώς και επίσης με αρκετά αστείες (;) «κορώνες».
Εξ’αρχής οι Susperia είχαν έναν ήχο δικό τους, που έμοιαζε να είναι ένα facelift ακραίας μουσικής, άλλα έδινε τόνο πρωτοτυπίας. Από την άλλη, ο νέος δίσκος δείχνει ότι το συγκρότημα άλλαξε μουσικά γούστα πολύ νωρίς και θα φτάσει γρήγορα σε αδιέξοδο. Με τον πρώτο δίσκο γίνεσαι αντιληπτός και με το δεύτερο εδραιώνεις ένα fan base θα έλεγα. Αν αλλάξεις λοιπόν πάρα πολύ το ύφος των 2 δίσκων, δεν κάνεις μεγάλη δουλειά. Αυτό φαίνεται στο 'Unlimited', καθώς στο τέλος με άφησε με την απορία του τι θα ακούσω στο επόμενο. Στο δίσκο αυτόν υπάρχουν κλασσικά, πολύ ωραία Susperia κομμάτια (Chemistry, Off The Grid, Years Of Infinity, Situational Awareness), υπάρχουν περίεργα και διαφορετικά για την μπάντα κομμάτια (Home Sweet Hell, Devil May Care, Mind Apart), υπάρχουν και μέτριες στιγμές (Coming Past, Untouched, Beast By Design). Ωραία, αλλά στο επόμενο τι θα ακούσουμε;
Η ουσία τώρα βέβαια είναι το παρόν και η γνώμη μου είναι ότι ο δίσκος είναι άξιος δοκιμής αν δεν έχετε κολλήσει με καμία άλλη πρόσφατη κυκλοφορία καθώς είναι ικανός να δώσει απάντηση στο «τι στο καλό να ακούσω τώρα;». Τα φωνητικά βέβαια αμαυρώνουν αρκετά το σύνολο αλλά αν το ακούσετε, πείτε μου τι φωνητικά σκεφτήκατε που ταιριάζουν πιο πολύ. Σίγουρα θέλει καθαρή και βαριά φωνή, και αυτό προσπαθεί να κάνει ο Athera, αλλά δεν....
6
