Το “An Ephemeral World” αποτελεί ουσιαστικά ένα κιθαριστικό progressive hard-rock με αρκετά metal στοιχεία δίσκο. Και ο δημιουργός του είναι ένας παιχταράς! Στην κυριολεξία! Και πώς να μην είναι, αφού ο άνθρωπος έχει παίξει με τον Jean-Michel Jarre το 1992-1993 και το 2001, έχει περιοδεύσει και αποτελούσε μέρος των περίφημων πλέον G3 με τον Joe Satriani το 1998 και είναι και ο κιθαρίστας των πάρα πολύ καλών Elegy. Θέλετε κι άλλα; Έχει επίσης συνεργαστεί με… AC/DC, Metallica, Blue Oyster Cult, Gary Moore και πολλούς άλλους “μεγάλους” της rock-metal κυρίως και γενικότερα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Είναι το 5ο instrumental solo άλμπουμ του Rondat και κατά τα λεγόμενα όσων γνωρίζουν αυτόν και τις δουλειές του, το καλύτερο! Και πώς να μην είναι όταν έχεις δίπλα σου μουσικούς όπως ο Patrice Guers στο μπάσο, ο οποίος θεωρείται βιρτουόζος, καθώς και drummer όπως τον Dirk Bruinenburg ο οποίος ζωγραφίζει!

Ο δίσκος έχει πολύ καλή παραγωγή η οποία βοηθάει στο μέγιστο την καλύτερη απόδοση των κομματιών και σε συνδυασμό με τον καταπληκτικό πραγματικά ήχο της κιθάρας του Rondat προσφέρουν ένα ηχητικά αρχικά άψογο αποτέλεσμα. Μουσικά τώρα, οι συνθέσεις κινούνται σε μέσους ρυθμούς με γρήγορα και μελωδικά ξεσπάσματα ως επι το πλείστον. Προσφέρει πλειάδα συναισθημάτων, από χαλάρωση, σε “ταξίδεμα”, σε πώρωση και σε head-banging. Φοβερά κιθαριστικά riffs, έξοχα progressive σημεία, ζεστές μελωδίες από το πιάνο και σόλο που θα κάνουν πολλούς κιθαρίστες να παρατήσουν την ηλεκτρική κιθάρα και θα ξεκινήσουν κάνα μπάντζο ή να μαθαίνουν τραγούδια των Πυξ-Λαξ!

Βέβαια το θέμα των σόλο είναι το κύριο μειονέκτημα που βρίσκω σε τέτοιες δουλειές. Εδώ μπορεί να μην είναι τραγικά μεγάλα και ανούσια, αλλά είναι αρκετά μεγάλα και σε πολλά σημεία καταντάει κουραστικό το όλο θέμα. Κάποιο κομμάτι δεν ξεχωρίζει, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κάποιο κακό ή μέτριο ανάμεσά τους και καθ’ ένα έχει το δικό του στίγμα να αφήσει και το δικό του χρώμα στην παλέτα της δημιουργίας του Patrick Rondat. Αν μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιο, θα ήταν η τρομερή δουλειά που έχει κάνει πάνω σε ένα κομμάτι που είχε γράψει ο Bach για σόλο βιολιού! Απλά αποστομωτικό!

Παρ’ όλο που δεν είμαι ιδιαίτερος οπαδός των instrumental δίσκων, αυτό με άφησε με ένα χαμόγελο και μια ευχάριστη διάθεση όταν τελείωσε. Προτεινόμενος δίσκος για κάθε κιθαρίστα που σέβεται τον εαυτό του και για τον οποίο τα μεγάλα ονόματα της 6χορδης “θεάς” δεν σταματάνε στον Petrucci και στους καθαρούς μεταλλάδες κιθαρίστες! Οι οπαδοί του metal γενικότερα τολμήστε και πιστέυω ότι δε θα το μετανιώσετε. Όσοι τουλάχιστον δεν είστε κολλημένοι αποκλειστικά με συγκεκριμένα είδη του χώρου μόνο!



7