Είναι εντυπωσιακό πόσο της μόδας είναι τα γύναικεία φωνητικά στο metal σήμερα. Πόσο μάλλον, τα γυναικεία σε συνδιασμό με brutal φωνητικά. Όλα βέβαια πέφτουν πανω κάτω στην ίδια μουσική κατηγορία, η οποία κορέστηκε ελαφρώς απότομα, αφού όλοι βιάστηκαν να πάρουν την συνταγή των Tristania και Theater Of Tragedy. Μπάντες όπως οι After Forever, oi Galadriel (αν και λίγο πιο ακραίοι), οι Madder Mortem αλλα και οι Sirenia ξεπήδησαν την τελευταία 7ετία και παίζουν παρόμοια μουσική. Θα μπορούσα να δικαιολογήσω τους Sirenia, καθως είναι το σχήμα του δημιουργού αυτού του μουσικού είδους, του Morten Veland δηλαδή, αλλα αυτό δεν δικαιολογεί την επανάληψη της μουσικής από αυτόν. Εξηγούμαι...
Αρχίκα, το χειρότερο σημείο του δίσκου είναι τα ψεύτικα τύμπανα. Το βιβλιαράκι λεει οτι όλα τα οργανα είναι “performed and programmed by Morten Veland”, αλλα ώς κιθαρίστας πιστεύω οτι θα μπήκε στον κόπο να παιξει αυτός τις κιθάρες και το μπάσο, που ακούγεται σπάνια βέβαια. Αλλα, χάθηκαν οι session drummers για 2 μήνες;Τέλος πάντων..
Η μουσική του δίσκου είναι , ως αναμενόμενο, πολύ κοντά στους Tristania, σε λιγο πιο χαρούμενους τόνους σε γενικές γραμμές. Καθαρή νεο-goth μουσική, με πολλα πλήκτρα, χορωδία, γυναικεία φωνητικά και τον Veland με τη χαρακτηριστικη «καφρίλα» του, που κατα καιρούς στο δίσκο θυμίζει πάρα πολύ το Shagrath, των Dimmu Borgir. Νορβηγοί και οι δυο ξέρετε, μπορει να είναι και η προφορά...
9 συνθέσεις αποτελούν το δίσκο, 6λεπτες κατα μέσο όρο. Τα μισά κομμάτια μοιάζουν αρκετά και κινούνται στην ιδια ατμόσφαιρα χωρίς να φτιάχνουν έναν τρομερά ενδιαφέρον δίσκο. Δεν ειναι κακή δουλειά, αντιθέτως είναι ελκυστικός δίσκος για άκουσμα μια στο τόσο, άλλα δεν είναι κατι που θα κάνει τη διαφορά στο χώρο. Σίγουρα, ο Veland με το συγκρότημα πέτυχαίνει το στόχο του, που ήταν να δώσει μια ανάσα στο χώρο, άλλα μια ανάσα δε φτάνει. Όντως, η μουσική του «Elixir..» έχει διαφοροποιητικά στοιχεία, αλλα είναι ελαφρώς επιφανειακά. Παρ'όλα αυτά, τα βιολια, οι κιθάρες και οι χορωδια, παρέα με τον Veland ήταν (στους Tristania) και είναι μοναδικά...
Ο Veland δεν έχει βαρεθεί, έχει εμπνευση και δεν μας πλάσαρε μια γρήγορη δουλεία. Απλά δεν προσέφερε και τίποτα ριζοσπαστικό στο χώρο. Στην ουσία ούτε το ντεμπούτο, 'At Sixes and Sevens', προσέφερε τιποτα τρομερό, απλά χαρήκαμε που ο Veland ζει και παίζει ευχάριστη μουσική. Τελικώς, δίσκος ευκολοάκουστος και απλά ικανοποιητικός. Ακούμε, προχωράμε και περιμένουμε το επόμενο. Τα προγραμματισμένα τύμπανα, απαράδεκτα...
5
