Είναι αλήθεια ότι με το ‘Visions From The Spiral Recollector’, το προηγούμενο δηλαδή, είχα εκπλαγεί. Γι’αυτό και περίμενα ό,τι καλύτερο από το καινούργιο δίσκο. Μετά από τις απαραίτητες ακροάσεις, έτοιμος να γράψω την κριτική, η μόνη λέξη που είχα στο μυαλό μου ήταν «τρομερό». Θα μπορούσα κάλλιστα να την γράψω και να την «ανεβάσω» στη σελίδα, παρέα με τον αριθμό 9 δίπλα, αλλά καλύτερα να επεκταθώ. Συνήθως θα σχολίαζα τα τραγούδια και τα καλά και κακά στοιχεία τους. Χωρίς καμία υπερβολή, δεν υπάρχουν κακά στο δίσκο αυτό, οπότε αν δεν έχετε όρεξη για διθυραμβική περιγραφή, προσπαθήστε αργότερα.
Γενικά είναι δύσκολο να χαρακτηρίσεις τη μουσική αυτού του ανθρώπου που κρύβεται πίσω από αυτή τη κυκλοφορία. Αυτό που παίζει, και επομένως αυτό που παρατηρείται στο δίσκο αυτό, είναι ένα μείγμα μουσικών ειδών στα οποία η σκανδιναβική συμβολή είναι αναμφίβολη. Στο δίσκο θα βρούμε στοιχεία από τα πιο ακραία black συγκροτήματα μέχρι τα πειραματικά (βλέπε Emperor, Arcturus κλπ), από prog rock και metal, καθώς και ιδέες από jazz, ενώ τα πλήκτρα και τα samples κυριαρχούν. Όσοι δεν ξέρουν τη μουσική του ίσως να κλείσουν τη σελίδα μόλις διαβάσουν για τα πλήκτρα, σκεπτόμενοι κάτι σε Dimmu Borgir κλπ. Τα πλήκτρα στον δίσκο αυτό δεν είναι η βάση της μελωδίας όπως στο προαναφερθέν συγκρότημα, άλλα αυτά είναι που δημιουργούν την ατμόσφαιρα που θέλει να περάσει ο Vintersorg. Λογικό αυτό, αφού στιχουργικά μας παρουσιάζουν ένα concept δίσκο με βάση το χάος και διάφ. 12 τραγούδια λοιπόν, με το πρώτο και το τελευταίο σε ρόλους προλόγου και επιλόγου αντίστοιχα, απαρτίζουν το ‘Focusing Blur’.
Βασικός συνθέτης είναι ο Vintersorg (a.k.a. Andreas Hedlund, Borknagar) παίζοντας επίσης lead κιθάρες, πλήκτρα και τραγουδώντας τα πάντα με τη χαρακτηριστική φωνή του, ενώ βοηθήθηκε από τον Mattias Marklund στις rhythm κιθάρες, τον Asgeir Mickelson στα drums και τον Steve DiGiorgio στο μπάσο. Ο καθένας έχει δώσει τον καλύτερο εαυτό του και ακούγονται όλοι εξίσου εντυπωσιακοί. Ειδικά τα κομμάτια του μπάσου δείχνουν την αξία του DiGiorgio, αφού τις περισότερες φορές ακολουθούν ακριβώς τις κιθάρες και τα πλήκτρα και δίνουν ένα πολύ βαρύγδουπο και ξερό τόνο στα τραγούδια. Όταν δε το μπάσο οργιάζει σε πρώτο ρόλο, ανεξαρτήτως πλήκτρων και κιθάρας, το αποτέλεσμα είναι ανατριχιαστικό. Ο Mickelson είναι σαφώς πιο βελτιωμένος από παλιά, αν δηλαδή συγκριθεί η δουλεία αυτή με το Empiricism (2001) των Borknagar. Οι ιδέες του είναι σαφώς πιο ώριμες και, ως γνωστόν, ζαλίζει τα πατίνια ακατάπαυστα με μοναδικό τρόπο.
Το πόσο ευχάριστα ακούγεται αυτός ο δίσκος είναι φοβερό. Μπορεί να σκέφτεστε ότι έχει brutal φωνητικά, ότι έχει blastbeats και βαβουρίαρικα σημεία που πιθανώς να μην είναι του γούστου σας. Η αλήθεια είναι οτι έχει τέτοια στοιχεία ο δίσκος. Αλλά έχει και χίλια δυο πράγματα παραπάνω από κάθε άλλη σημερινή κυκλοφορία. Οι εναλλαγές στα τραγούδια είναι αμέτρητες, ενώ το ύφος αλλάζει από ήρεμο σε γρήγορο και αγωνιώδες σε πολλά τραγούδια. Το κάθε τραγούδι είναι ένα μεμονωμένο μουσικό κεφάλαιο, προσφέροντας διαφορετική αίσθηση και έκφραση, διαφορετικό μουσικό ύφος και συνθετική ιδιοφυΐα. Στιχουργικά επίσης ο δίσκος είναι εξαιρετικός. Η μανία των Νορβηγοσουηδών με το χάος και το διάστημα είναι εμφανής και εδώ αφού ο Vintersorg ασχολείται με τις εξηγήσεις του χάους από διάφορους τύπους (πχ. Einstein) τη θεωρία του χάους και το “cosmos”, ενώ τα συνδυάζει με την ύπαρξη της γης και του κόσμου που δημιούργησε ο άνθρωπος. Όπως είναι λογικό, ακολουθώντας το στιχουργικό περιεχόμενο, η μουσική πρέπει να είναι πολύπλοκή, χαώδης, γεμάτη ανατροπές και συνεργασίες του στιχουργικού νοήματος με τα κρουστά και τα έγχορδα. Το πώς πάντα η μουσική αρμόζει τέλεια στα όσα τραγουδιούνται και προσδίδει ακριβώς το ύφος τους, το εξηγώ απλά με την μουσική ιδιοφυΐα του Vintersorg. Ακούγοντας τα προηγούμενα Vintersorg και το ‘Empiricism’, είναι εμφανές ότι ο άνθρωπος είναι χιλιόμετρα μπροστά από πολύ κόσμο σήμερα.
Σε γενικές γραμμές, είμαι απλά ενθουσιασμένος με το δίσκο αυτό. Είναι δύσκολος δίσκος βέβαια. Η «ανοιχτομυαλιά» και η ποικιλία στα ακούσματα είναι απαραίτητα για την εκτίμηση του. Εδώ φαίνεται ότι υπάρχουν και Σουηδοί που δεν είναι κάφροι, με την έννοια της μουσικής στασιμότητας. Κάθε δίσκος του Vintersorg προσφέρει κάτι διαφορετικό, με την ίδια θεματολογία ωστόσο, και αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στα μουσικά μας ακούσματα. Το ‘Focusing Blur’ είναι σίγουρα από τα πιο γεμάτα και ουσιώδη albums που έχουν πέσει ποτέ στα χέρια μου.
9
