Την εποχή των Fredman και Tico-Tico, την εποχή του Nordstrom και του Taagtren, την εποχή των Pro-Tools και των «αλφαδιασμένων» παραγωγών, την εποχή που ένας μηχανικός ήχου είναι κατά βάση computer-freak, η κατά τα άλλα «μεταλλική» SPV έχει στο δυναμικό της τους Monster Magnet. Ε ναι λοιπόν, έφυγαν από την Polygram. Μουσικά δεν άλλαξε κάτι. Άρα ποιά είναι η σημασία; Πολύ απλά ότι και ο φίλος του metal, που εκ φύσεως είναι «ροκάς», οφείλει αφήνει που και που στην άκρη τα triggers και τις flying-V και να γυρνάει το δέκτη του σε συχνότητες 70’s ψευτο-ψυχεδέλειας, διασταυρωμένες με πολύ stoner rock «χωματίλα» και αμερικάνικο τσαμπουκά.
Πέρα από το θέμα της εταιρείας, και ότι η νέα δουλειά με τίτλo ‘Monolithic Baby’ θα βρίσκεται στο metal τμήμα των δισκοπωλείων (τουλάχιστον στην Ελλάδα), το πρόσωπο των Monster Magnet του 2004 είναι η απάντηση στο πολιτικά ορθό και «κρυόμπλαστρο» alternative/indie rock, στου οποίου το άκουσμα, βετεράνοι rockers σύγχρονοι metallers βγάζουν σπυριά. Και αν γενικά ο ακραίος ήχος είναι ολόκληρος μια απάντηση, οι Monster Magnet απαντούν με το γάντι, απαντούν υποχθόνια. Με άλλα λόγια, ο νέος τους δίσκος είναι το δώρο που θα κάνετε στο μικρό σας ξαδερφάκι που εκτός από AC/DC, Def Leppard και Scorpions, θέλει να ακούσει και κάτι σύγχρονο που θα τον μπάσει στο νόημα…
Ο αντίλογος είναι ότι εν τέλει δεν πρόκειται και για εύπεπτο συγκρότημα. Θυμάμαι πόσο στραβομουτσούνιασα όταν αγόρασα και άκουσα το ‘Powertrip’ για πρώτη φορά. Ο μόνος λόγος που προχώρησα στην αγορά του ήταν η μανία μου για τους…Metallica. Εφ’όσον η παρέα του Dave Wyndorf θα άνοιγε τη συναυλία του ’99, όφειλα να τους μελετήσω.
Σήμερα πάντως, η αξία του ‘Powetrip’ είναι σαφής στη συνείδησή μου, όπως σαφής είναι και η ικανοποίησή μου που το ‘Monolithic Baby’ κοσμεί τη δισκοθήκη μου. Και αυτό διότι o κορμός των Wyndorf/Mundell με την προσθήκη του Phil Calvano από το ’98 κυκλοφόρησε το απόλυτο «εναλλακτικό» album για τον σύγχρονο metalhead. Φυσικά δεν ακούσετε τεχνικά θέματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι εύκολος δίσκος. Το παράδοξο είναι ότι δεν χάνει καθόλου σε ότι αφορά την πεμπτουσία του rock, την αμεσότητα δηλαδή. Τσαμπουκαλεμένο μονόκασο drumming, «τραγουδιάρικο» μπάσο ως βάση, και πάνω τους στηρίζονται η χαρακτηριστική χροιά του Wyndorf καθώς και τα sleaze κιθαριστικά θέματα, που όμως απεχθάνονται την 80’s έννοια του όρου, και προσκυνούν την αυθεντική του, όπως προέκυψε μια δεκαετία πριν.
Πολύ χαίρομαι που η «βρώμα» είναι ακόμα εδώ. Δεν εννοώ μόνο τη παραδοσιακή –πλην όμως δυσνόητη- στιχογραφία του Dave Wyndorf. Και δεν θα ήθελα να μπει και αυτός ο δίσκος στο τσουβάλι του καρά-cliché (πλέον) τρίπτυχου “sex drugs and rock’n’roll”. Πιο απλά, δεν είναι γραφικοί οι Monster Magnet. Είναι γνήσια βρώμικοι (αν και κάποια riffs δεν είναι και τόσο γνήσια). Και το καταφέρνουν μέσω της mainstream οδού. Αυτή είναι η μαγκιά. Δεδομένου ότι πρακτικά δεν έχουν «αντίπαλο», ξεχωρίζουν σαν την μύγα μες το γάλα.
8
